دسته‌هاى عزادارى: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۴: خط ۴:
رواج دسته‌های عزاداری برای اقام عزادی سیدالشهدا(ع) و دیگر ائمه(ع) بیشتر در عصر صفویه شکل گرفت. اینگونه دستجات، براى خود نشانه و [[علامت]] و [[توغ]] و پرچم مخصوص و گاهى نام ویژه‌اى داشته‌اند و با نوعى سازماندهى مردمى در ایام [[عاشورا]] و روزهاى دیگر به سوگوارى مى‌پرداختند.این مراسم، بویژه در عراق و شهرهایى چون نجف و کربلا، ریشه‌دارتر بوده است.
رواج دسته‌های عزاداری برای اقام عزادی سیدالشهدا(ع) و دیگر ائمه(ع) بیشتر در عصر صفویه شکل گرفت. اینگونه دستجات، براى خود نشانه و [[علامت]] و [[توغ]] و پرچم مخصوص و گاهى نام ویژه‌اى داشته‌اند و با نوعى سازماندهى مردمى در ایام [[عاشورا]] و روزهاى دیگر به سوگوارى مى‌پرداختند.این مراسم، بویژه در عراق و شهرهایى چون نجف و کربلا، ریشه‌دارتر بوده است.


مرحوم کاشف الغطاء مى‌نویسد: «آغاز بیرون آمدن دسته‌هاى عزادارى براى سیدالشهدا، پیش از هزار سال، در زمان «معز الدوله» و «رکن الدوله»بود، که دسته‌هاى عزاداران در حالى که براى حسین(ع) ندبه مى‌کردند و شب، مشعلهایى به دست داشتند،ب غداد و راههایش یکباره پر از شیون شد...این در قرن چهارم بود.و اگر بیرون آمدن این موکبها در راهها نبود، هدف و غرض از یادآورى [[حسین بن على (ع)|حسین بن على(ع)]] از بین مى‌رفت و ثمره فاسد مى‌شد و راز شهادت حسین بن على(ع) منتفى مى‌گشت.» <ref>المواکب الحسینیّه،محمد حسین کاشف الغطاء،ص ۱۵،(چاپ ۱۳۴۵ ق،نجف).</ref>
مرحوم کاشف الغطاء مى‌نویسد: «آغاز بیرون آمدن [[دسته گردانی|دسته‌هاى عزادارى]] براى سیدالشهدا، پیش از هزار سال، در زمان «معز الدوله» و «رکن الدوله»بود، که دسته‌هاى عزاداران در حالى که براى حسین(ع) ندبه مى‌کردند و شب، مشعلهایى به دست داشتند،ب غداد و راههایش یکباره پر از شیون شد...این در قرن چهارم بود.و اگر بیرون آمدن این موکبها در راهها نبود، هدف و غرض از یادآورى [[حسین بن على (ع)|حسین بن على(ع)]] از بین مى‌رفت و ثمره فاسد مى‌شد و راز شهادت حسین بن على(ع) منتفى مى‌گشت.» <ref>المواکب الحسینیّه،محمد حسین کاشف الغطاء،ص ۱۵،(چاپ ۱۳۴۵ ق،نجف).</ref>


«[[موکب]]»یا«مواکب حسینى»نیز به همین حرکتهاى جمعى بصورت عزادارى و پیمودن راهى با حالت عزا گفته مى‌شود که در عراق، بویژه در ایام [[اربعین]] رواج و شور بیشترى دارد. در روزهاى [[تاسوعا]] و عاشورا نیز در همۀ شهرها و روستاهاى شیعه‌نشین رواج دارد. برخى از این دسته‌ها، تاریخچه‌اى طولانى و گاهى مثلا چند صدساله دارد (مثل دستۀ«طویرج»در کربلا) که در نسلهاى پیاپى، سنتهاى خویش را حفظ مى‌کنند. <ref>در زمینۀ تشکّلها و اهداف دسته‌هاى عزادارى حسینى از جمله ر.ک:«المواکب الحسینیّه،مدارس و معسکرات»از: سامى البدرى،ص ۳۴.</ref>
«[[موکب]]»یا«مواکب حسینى»نیز به همین حرکتهاى جمعى بصورت عزادارى و پیمودن راهى با حالت عزا گفته مى‌شود که در عراق، بویژه در ایام [[اربعین]] رواج و شور بیشترى دارد. در روزهاى [[تاسوعا]] و عاشورا نیز در همۀ شهرها و روستاهاى شیعه‌نشین رواج دارد. برخى از این دسته‌ها، تاریخچه‌اى طولانى و گاهى مثلا چند صدساله دارد (مثل دستۀ«طویرج»در کربلا) که در نسلهاى پیاپى، سنتهاى خویش را حفظ مى‌کنند. <ref>در زمینۀ تشکّلها و اهداف دسته‌هاى عزادارى حسینى از جمله ر.ک:«المواکب الحسینیّه،مدارس و معسکرات»از: سامى البدرى،ص ۳۴.</ref>
خط ۱۳: خط ۱۳:
==منبع==
==منبع==


*جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۴-۱۷۵.
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۴-۱۷۵.]


==پی‌نوشت==
==پی‌نوشت==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۳۷

دسته یا گروهى از مردم که در جایى گرد آیند و یا با هم حرکت کنند و کارى را انجام دهند. گروهى که با تشریفات خاصى در خیابانها و کوچه‌ها حرکت مى‌کنند و با هم اشعارى خوانند؛ دسته‌های عزاداری براى اقامۀ عزادارى سیدالشهدا(ع) و ائمۀ دیگر به راه میفتند.[۱] حرکتشان بصورت سینه زنى یا زنجیر زنى است.

تاریخچه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

رواج دسته‌های عزاداری برای اقام عزادی سیدالشهدا(ع) و دیگر ائمه(ع) بیشتر در عصر صفویه شکل گرفت. اینگونه دستجات، براى خود نشانه و علامت و توغ و پرچم مخصوص و گاهى نام ویژه‌اى داشته‌اند و با نوعى سازماندهى مردمى در ایام عاشورا و روزهاى دیگر به سوگوارى مى‌پرداختند.این مراسم، بویژه در عراق و شهرهایى چون نجف و کربلا، ریشه‌دارتر بوده است.

مرحوم کاشف الغطاء مى‌نویسد: «آغاز بیرون آمدن دسته‌هاى عزادارى براى سیدالشهدا، پیش از هزار سال، در زمان «معز الدوله» و «رکن الدوله»بود، که دسته‌هاى عزاداران در حالى که براى حسین(ع) ندبه مى‌کردند و شب، مشعلهایى به دست داشتند،ب غداد و راههایش یکباره پر از شیون شد...این در قرن چهارم بود.و اگر بیرون آمدن این موکبها در راهها نبود، هدف و غرض از یادآورى حسین بن على(ع) از بین مى‌رفت و ثمره فاسد مى‌شد و راز شهادت حسین بن على(ع) منتفى مى‌گشت.» [۲]

«موکب»یا«مواکب حسینى»نیز به همین حرکتهاى جمعى بصورت عزادارى و پیمودن راهى با حالت عزا گفته مى‌شود که در عراق، بویژه در ایام اربعین رواج و شور بیشترى دارد. در روزهاى تاسوعا و عاشورا نیز در همۀ شهرها و روستاهاى شیعه‌نشین رواج دارد. برخى از این دسته‌ها، تاریخچه‌اى طولانى و گاهى مثلا چند صدساله دارد (مثل دستۀ«طویرج»در کربلا) که در نسلهاى پیاپى، سنتهاى خویش را حفظ مى‌کنند. [۳]

کارکرد دسته‌ها[ویرایش | ویرایش مبدأ]

دسته‌هاى عزادارى، نوعى تشکل و سازماندهى را تمرین مى‌دهد که بر محور امام حسین(ع) است. این دسته‌ها و هیئتها، در افراد احساس مسئولیت و شخصیت و اعتماد به نفس را تقویت مى‌کند و به آنان نظم و نظام مى‌بخشد، آن هم با محتوایى مقدس و آدابى خالصانه و عاشقانه و بدون حاکمیت زور و اعمال قدرت.

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. فرهنگ فارسى،معین.
  2. المواکب الحسینیّه،محمد حسین کاشف الغطاء،ص ۱۵،(چاپ ۱۳۴۵ ق،نجف).
  3. در زمینۀ تشکّلها و اهداف دسته‌هاى عزادارى حسینى از جمله ر.ک:«المواکب الحسینیّه،مدارس و معسکرات»از: سامى البدرى،ص ۳۴.