حیدر تهرانی‌

از ویکی حسین
نسخهٔ تاریخ ‏۱۸ اکتبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۳:۰۸ توسط T.ramezani (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «حیدر تهرانی، متخلّص به «معجزه»، در سال 1291 ه. ش در تهران متولد شد. وی از آغاز جو...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

حیدر تهرانی، متخلّص به «معجزه»، در سال 1291 ه. ش در تهران متولد شد. وی از آغاز جوانی در راه سیر و سلوک عرفانی گام نهاد و در وادی تصوّف وارد گردید و چون دارای ذوق و قریحه‌ی شاعری بود با زبان شعر افکار و اندیشه‌های عرفانی خود را بیان داشت، و بیش از 60 سال از عمر هشتاد ساله‌ی خود را در همین راه صرف کرد.

معجزه کتاب‌های متعدّد نظم و نثر در معارف تألیف کرد که هفت جلد آن تاکنون طبع و نشر شده به علاوه بیش از بیست جزوه از اشعارش چاپ و در دسترس قرار گرفته است از کارهای او شصت و چهار خطبه‌ی نهج البلاغه حضرت علی (ع) را همراه یکصد و چهل کلمه‌ی قصار آن حضرت به فارسی منظوم کرده است و مخمسی در پانصد صفحه سروده که عارف ربّانی حاج شیخ باقر ساعدی آن را شرح کرده است.

از جمله دیگر کارهای منظوم او، یکصد و ده غزل شیخ اجل سعدی را تضمین نمود و استاد غلامحسین امیرخانی آن را با خطّی خوش به زیور تحریر درآورد و انجمن خوش‌نویسان آن را منتشر ساخت.


بی‌پرده تجلّی رخ جانان کند امروز یا چهره عیان آیت سبحان کند امروز
از شش جهت انوار الهی‌ست فروزان‌ زین جلوه که این خسرو خوبان کند امروز
روح است مجسّم هله این معنی توحید یا جلوه‌گری خالق سبحان کند امروز
چون گشت رقم نام تو بر لوح مشیّت‌ حق جلوه در آیینه‌ی امکان کند امروز
گر کعبه برد پیش رخت سجده عجب نیست‌ تکریم ز تو قادر منّان کند امروز
ای موسی عمران هله «ربّ ارنی» گوی‌ تا بر تو خدا چهره نمایان کند امروز
چون مظهر اللّه بود آن شه کونین‌ حق جلوه‌ی خود بر همه آسان کند امروز
از شوق به تن جان من آرام نگیرد زین جلوه پی جلوه که جانان کند امروز
گو مطرب وحدت بزند نغمه‌ی توحید تا خلوتیان را همه رقصان کند امروز
جبریل به تشریف تو از کنگره‌ی عرش‌ بر روی زمین غالیه افشان کند امروز
نور ازلی، پرتو رخسار پیمبر آیینه‌ی روی تو نمایان کند امروز
روح القدسم گشت هماهنگ به وصفت‌ تا خواست مرا طبع ثناخوان کند امروز
با زهره اگر «معجزه» در رقص درآید ارکان فلک را همه رقصان کند امروز



منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1182.

پی نوشت