بابا فغانی شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
بابا فغانی شیرازی شاعر شیعی قرن دهم هجری است که در زمان سلطان یعقوب | بابا فغانی شیرازی شاعر شیعی قرن دهم هجری است که در زمان سلطان یعقوب بود. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام =بابا فغانی شیرازی | | نام =بابا فغانی شیرازی | ||
| تصویر = | | تصویر =بابا فغانی.jpg | ||
| توضیح تصویر = | | توضیح تصویر = | ||
| نام اصلی = | | نام اصلی = | ||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
}} | }} | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
لطفعلی بیگ آذر آرد، از شاعران غزل سرای شیعی ایران به سال 922 ه.ق در شیراز متولد شد. وی شاعری متین، سخن پرداز و خوش ذوقی بود که در اوایل زندگی عیاش و اهل طرب بود. در شیراز به شغل چاقوسازی اشتغال داشت که در ان هنگام به «سکاکی» تخلص داشت ولی بعد ها به فغانی تخلص یافت. | |||
او حوالی سی سالگی از شیراز بیرون رفت. مدتی در هرات زندگی کرده و با شاعران آن دیار از جمله باجلی آشنا شد. چون آوازه شعر دوستی و شاعر پروری سلطان یعقوب از تبریز به او رسید، بدانجا رفت و سپس به واسطه مرگ آن پادشاه آن رشته ذوق و معذفت پاشیده شد و به شیراز برگشت. او پس از چندی به خراسان رفت و توبه نمود که این حالات از آثار او هویداست. او در مدح امام علی بن موسی الرضا(ع) قصایدی سرود.فعانی بعدها در ابیورد سکونت گرفت و در سال 925 ه.ق درگذشت.<ref>دیوان بابافغانی شیرازی، مقدمه با تلخیض. آتشکده آذر چاپ بمبئی، ص 291</ref> | |||
==دیوان== | ==دیوان== | ||
فغانی قصاید زیادی در نعت حضرت رسول و امیر‌المؤمنین دارد. یکی از بارزترین مختصات شعر بابا فغانی، سلاست و روانی و سادگی بیان اوست. به رغم سادگی اشعارش، کنایات، استعارات و تشبیهات وی صورت نو و تازه دارد و با مهارت وصف ناپذیری با اسامی چهارده معصوم، اشعاری زیبا سروده است. تمام منقبتهایی که بابافغانی برای ائمه اطهار(ع) سروده است استوار و با صلابت است. | |||
یکی از بارزترین مختصات شعر بابا فغانی، سلاست و روانی و سادگی بیان اوست. به رغم سادگی اشعارش، کنایات، استعارات و تشبیهات وی صورت نو و تازه دارد و با مهارت وصف ناپذیری با اسامی چهارده معصوم، اشعاری زیبا سروده است. | ==اشعار == | ||
==اشعار | |||
=== شعر 1 === | |||
== | {| style="margin: 0 auto; " | ||
| class="b" |<span class="beyt"> زور قیامت است صباح عشور تو</span> | |||
| style="width:2em;" | | |||
| class="b" |<span class="beyt">ای تا صباح روز قیامت ظهور تو</span> | |||
|- | |||
| class="b" |<span class="beyt"> ای روشنا شجر وادی نجف</span> | |||
| style="width:2em;" | | |||
| class="b" |هر ریگ کربلا شده طوری ز نور تو | |||
|- | |||
|آن را که گِل به خمر سرشتند، کی رسید | |||
| | |||
|فیض از زلال جرعه جام طهور تو | |||
|} | |||
=== شعر 2 === | |||
{| style="margin: 0 auto; " | |||
| class="b" |<span class="beyt"> بیگانه از خدا و رسول است تا ابد</span> | |||
| style="width:2em;" | | |||
| class="b" |<span class="beyt">برگشته اختری که نشد آشنای تو</span> | |||
|- | |||
| class="b" |<span class="beyt"> چندین هزار جامعه اطلس قبا شود</span> | |||
| style="width:2em;" | | |||
| class="b" |فردا که آورند به محشر عبای تو | |||
|- | |||
|بربسته رخت، کعبه و مانده قدم به راه | |||
| | |||
|بهر زیارت حرم کربلای تو<ref>سیری در مرثیه عاشورایی، ص 194</ref> | |||
|} | |||
== منابع == | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 755-757.] | |||
[[رده:شاعران]] | [[رده:شاعران]] | ||
[[رده:ادبیات]] | |||
[[رده:شاعران فارسی زبان]] | |||
[[رده:شاعران متقدم]] | |||
نسخهٔ ۲۰ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۵۰
بابا فغانی شیرازی شاعر شیعی قرن دهم هجری است که در زمان سلطان یعقوب بود.
| بابا فغانی شیرازی | |
|---|---|
 | |
| مرگ | 925 ه.ق مشهد مقدس |
| پیشه | شاعر |
| سبک نوشتاری | سبک هندی |
زندگینامه
لطفعلی بیگ آذر آرد، از شاعران غزل سرای شیعی ایران به سال 922 ه.ق در شیراز متولد شد. وی شاعری متین، سخن پرداز و خوش ذوقی بود که در اوایل زندگی عیاش و اهل طرب بود. در شیراز به شغل چاقوسازی اشتغال داشت که در ان هنگام به «سکاکی» تخلص داشت ولی بعد ها به فغانی تخلص یافت.
او حوالی سی سالگی از شیراز بیرون رفت. مدتی در هرات زندگی کرده و با شاعران آن دیار از جمله باجلی آشنا شد. چون آوازه شعر دوستی و شاعر پروری سلطان یعقوب از تبریز به او رسید، بدانجا رفت و سپس به واسطه مرگ آن پادشاه آن رشته ذوق و معذفت پاشیده شد و به شیراز برگشت. او پس از چندی به خراسان رفت و توبه نمود که این حالات از آثار او هویداست. او در مدح امام علی بن موسی الرضا(ع) قصایدی سرود.فعانی بعدها در ابیورد سکونت گرفت و در سال 925 ه.ق درگذشت.[۱]
دیوان
فغانی قصاید زیادی در نعت حضرت رسول و امیر‌المؤمنین دارد. یکی از بارزترین مختصات شعر بابا فغانی، سلاست و روانی و سادگی بیان اوست. به رغم سادگی اشعارش، کنایات، استعارات و تشبیهات وی صورت نو و تازه دارد و با مهارت وصف ناپذیری با اسامی چهارده معصوم، اشعاری زیبا سروده است. تمام منقبتهایی که بابافغانی برای ائمه اطهار(ع) سروده است استوار و با صلابت است.
اشعار
شعر 1
| زور قیامت است صباح عشور تو | ای تا صباح روز قیامت ظهور تو | |
| ای روشنا شجر وادی نجف | هر ریگ کربلا شده طوری ز نور تو | |
| آن را که گِل به خمر سرشتند، کی رسید | فیض از زلال جرعه جام طهور تو |
شعر 2
| بیگانه از خدا و رسول است تا ابد | برگشته اختری که نشد آشنای تو | |
| چندین هزار جامعه اطلس قبا شود | فردا که آورند به محشر عبای تو | |
| بربسته رخت، کعبه و مانده قدم به راه | بهر زیارت حرم کربلای تو[۲] |