اربعین خونین
در عراق،بویژه در مناسبتهاى خاصّ،عزاداران حسینى به صورت دسته جمعى و در قالب کاروانهاى کوچک و بزرگ،پیاده به سوى«کربلا»مى‌روند.این حرکت مقدّس، بویژه از نجف به کربلا،که اغلب با شرکت علماى دینى انجام مى‌گرفت،چندین نوبت از طرف رژیم بعثى عراق،جلوگیرى یا به خاک و خون کشیده شد.یکى از این نوبتها در سال 1397 ق.بود.زائران،براى بهره‌برداریهاى تبلیغى و سیاسى بر ضدّ طاغوت عراق، برنامه‌ریزیهاى مفصّل کرده بودند.حکومت عراق هم به شدّت و خشونت متوسّل شد و راه‌پیمایان را در طول راه،از آسمان و زمین به گلوله بست.حادثه،بصورت پیاپى،در سالهاى 1390،1395،1396 ق.در ایام عاشورا و اربعین پیش آمده بود،امّا انتفاضه و حرکت گستردۀ سال 1397 ق.بى‌سابقه بود و نجف،آن سال بسیج کنندۀ این نیروى عظیم مردمى بود که از کنار مرقد امیر المؤمنین،به راه افتاد و پس از چهار روز پیاده روى به کربلا رسید.حرکت موکبهاى پیاده و شعارهاى طول راه و سخنرانیهاى متعدد،همه نوعى معارضه با حکومت بعث بود.امواج گستردۀ مردمى با شعار«ابد و اللّه ما ننسى حسینا»(به خدا قسم،هرگز حسین را فراموش نخواهیم کرد)به راه افتاده بود.نیروهاى دولتى براى جلوگیرى از رسیدن زائران به کربلا،برنامه‌هاى مختلفى داشتند و درگیریهایى پیش آمد و شهدایى بر خاک افتادند.وقتى هم به کربلا رسیدند،حوادثى شدیدتر پیش آمد و کسانى کشته و جمع بسیارى دستگیر شدند و نهضت شیعى اربعین آن سال،در خاطرۀ تاریخ ثبت شد و مبدأ الهام و شورگسترى براى سالهاى بعد گردید.این حادثه در سال 1356 ش بود. [۱]
-زیارت پیاده،تخریب قبر امام حسین«ع»
- ↑ در کتاب«انتفاضة صفر الإسلامیة»به قلم رعد الموسوى که خود از شاهدان حادثه بوده است،مبسوط این حادثه نقل شده است.در مجلۀ پیام انقلاب نیز در سال 64 و 65(شماره‌هاى 156 تا 163)گزارشى مفصّل از آن اربعین سرخ آمده است،در سلسله مقالات«زیارت»به قلم نویسنده.