پامنبرى

از اصطلاحات مرثیه‌خوانى و عزادارى.دهخدا مى‌نویسد:شاگرد روضه‌خوان که پیش از استاد،به پاى منبر ابیاتى در مصائب اهل بیت خواند.روضه‌خوان که پاى منبر ایستد و اشعار مصیبت خواند.آنکه...در فاصلۀ فرود آمدن آخوندى از منبر و بر شدن آخوند دیگر،پاى منبر ایستاده یا نشسته نوحه و اشعار مرثیه به آواز خواند. به جوان یا نوجوانى که شب‌کلاهى بر سر نهاده،در پاى منبر مى‌نشست و گاهگاهى صدا در صداى واعظ انداخته،یا سخنان او را زمزمه مى‌کرد،«پا منبرى»گفته مى‌شد.این افراد غالبا از فرزندان یا خویشان واعظ بودند که جهت آمادگى فن سخنرانى به مجلس آورده مى‌شدند.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 85.