شیخ محمدرضا فرج اللّه‌

نسخهٔ تاریخ ‏۳ ژوئن ۲۰۱۷، ساعت ۱۶:۰۴ توسط T.ramezani (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «شیخ محمد رضا بن شیخ طاهر بن فرج اللّه بن محمد رضا بن عبد الشیخ بن محاسن که نسب...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

شیخ محمد رضا بن شیخ طاهر بن فرج اللّه بن محمد رضا بن عبد الشیخ بن محاسن که نسبش به احلاف [۱] می‌رسد. او از عالمان بزرگ و از شعرای قرن چهاردهم هجری است، که در روز عید فطر سال 1319 ه. ق. در نجف اشرف متولد شد. مقدمات علوم و عربی و منطق را نزد پدر آموخت و سپس از محضر اساتید نجف چون شیخ احمد کاشف الغطا و شیخ عبد اللّه ممقانی بهره‌مند گردید و درس خارج فقه و اصول را نزد ایشان آموخت.

کتابخانه بسیار نفیسی داشت که نسخه‌های خطّی و کتب ارزشمند دیگری را در آن گرد آورده بود. وی صاحب آثار ارزشمندی مانند «الاعتقاد و الصحیح» در اصول دین. «الغدیر فی الاسلام» و «علی و الامامه» می‌باشد. شیخ به سال 1386 هجری درگذشت. [۲]


شیخ محمّد رضا قصاید و غزل و مراسلاتی در رثای امام حسین (ع) سروده است:


اقم للحزن یا شیعی مأتم‌ودع عنک الهنا هل المحرم

و خل الدمع من عینیک یهمی‌ففاطم دمعها فیه همی دم [۳]


ای شیعه برخیز و بر این حزن و اندوه ماتم بگیر و اشک دیده‌ات را جاری ساز زیرا که فاطمه (س) در این مصیبت خون گریه می‌کند.



منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 582.

پی نوشت

  1. احلاف: قبیله‌ای در جنوب عراق.
  2. ادب الطف؛ ج 10، ص 211.
  3. همانجا.