ابو الرمیح خزاعی‌

عمیر بن مالک بن حنظل بن عبد شمس خزاعی، از تابعین است. پدرش مالک بن حنظل از صحابه بوده است. وی اشعار فراوانی در رثاء امام حسین (ع) سروده است. ابو الرمیح به سال 100 ه. ق. وفات یافت. او بیشتر تلاش ادبی خود را در مسیر احیای نام و یاد شهیدان دشت خون رنگ طف به کار برد.

اگرچه آن همه اشعار او، در صرصر هجوم مخالفان به دست فراموشی سپرده شدند، اما تاریخ به یاد دارد که روزی او، نزد فاطمه (س) دختر امام حسین (ع) رفت و مرثیه‌ای چنین سرود:

1- أجالت علی عینی سحائب عبرةفلم تصح بعد الدّمع حتی ارمعلّت

2- تبکّی علی آل النبی محمّدو ما اکثرت فی الدمع لابل اقلّت

3- و إن قتیل الطّف من آل هاشم‌أذل رقابا من قریش فذلّت

1- ابرهای گریه و دلتنگی چشمم را پوشانده و چشمم بعد از این همیشه گریان است و پیاپی اشک می‌ریزد.

2- می‌گریم بر خاندان پیامبر (ص) و بسیار می‌گریم. کسانی‌که با شمشیرها کشته شدند.

3- کشته کربلا که از نسل هاشم است. گردن قریش را شکسته و آنها را ذلیل کرد.

فاطمه (س) گفت: ابا الرمیح! اینگونه می‌گویی؟! گفت: پس چه بگویم؟

فاطمه فرمود: بگو «اذلّ رقاب المسلمین فذلّت». و ابو الرمیح گفت: پس از این فقط به همین صورت خواهم گفت.

یعنی شهادت این فرزند بزرگ از آل هاشم در سرزمین طف، گردن‌های مسلمانان را خم و آنان را ذلیل کرد.

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص:61.