دوبیتی
دوبیتی، از مشهورترین قالب‌های شعر فارسی است که از دیرباز تا عصر حاضر سخن‌سرایان عرصه ادب فارسی به آن توجه ویژه داشته و از آن بهره‌ها برده‌اند. در شعر کلاسیک، دوبیتی همان رباعی است؛ با این تفاوت که اغلب بر وزن «مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل» سروده می‌شود. دوبیتی برای بیان احساسات بی‌شائبه و عشق‌های ساده و بی‌ریا با کلمات شکسته و محاوره‌ای مناسب است. دوبیتی را گاه افراد معمولی و غیر شاعر هم به اقتضای احساسات و هیجانات درونی خویش سروده‌اند که از نظر فرهنگ و ادبیات عامه ارزش فراوانی دارد. دوبیتی را «ترانه» نیز گویند و آن کامل شده اشعار دوازده هجایی روزگار ساسانیان است که بعد از اسلام آن‌ها را «فهلویات» نامیده‌اند. [۱]
انواع شعرهای عامیانه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
دوبیتی عنوانی کلی برای انواع شعرهای عامیانه است؛ مانند: «دوبیتی»، «چهاربیتی»، «چهاربیتو» (در کرمان)، «بایاتی» (در آذربایجان)، «شروه» و «شلوه» (در بوشهر)، «فریاد» (در خراسان)، بن «بند» (در مازندران) و فهلویات. [۲]
در ادبیات کلاسیک سرایندگان دوبیتی مشخص‌اند و نام آشنا، اما شاعران دوبیتی‌های عامیانه گمنام و ناشناس‌اند.
دوبیتی‌های عامیانه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
دوبیتی‌های عامیانه، روزگار درازی است که همچون گنجینه‌ای گران‌بها در سینه و حافظه مردم باقی مانده و نسل به نسل تا به امروز رسیده است. بخشی از دوبیتی‌ها، بیان ساده احساسات دینی و مذهبی مردم است [۳] [۴]
| به قربون حسین با ذوالجناحش | که خون‌آلود رود بر قتلگاهش | |
| حسین که سر به راه امتش داد | سر و جونم فدای خاک پایش |
| مدت روزی که من صحرای دینم | ز دل مشتاق دیدار حسینم | |
| اگر صد سال در مکه بمونم | غلام زاد بر زاد حسینم |
| حسین پا در رکاب ذوالجناح زد | دوم خیمه به دشت کربلا زد | |
| سوم پرسید از حال اسیران | که چهارم خوش به توفان بلا زد |
آورده شدن نام پیغمبر (ص)، حضرت علی (ع)، امام حسن (ع) و امام حسین (ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در برخی دیگر از دوبیتی‌ها، نام امام حسین (ع) همراه با نام‌های پیغمبر اکرم (ص) حضرت علی (ع) و امام حسن (ع) آمده است:
| آشون خوابیدم چه خواب خوب بدیمه | حسن با حسین ز حوض لو بدیمه | |
| هر دو دست حنا ریش با گلو بدیمه | مرتضی علی قنبر جلو بدیمه |
طلب شفاعت در عرصه قیامت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
طلب شفاعت در عرصه قیامت نیز دستمایه سینه گشتن دوبیتی زیر شده است: [۵] [۶]
| یا رب به رسالت رسول ثقلین | یا رب به نداکننده بدر و حنین | |
| عصیان مرا دو نیمه کن در عرصات | نیمی به حسن بخش و نیمی به حسین |
| چه روزی بی حسین ترک سفر کرد | زمین کربلا زیر و زبر کرد | |
| زمین کربلا لنگر نداره | حسین در کربلا یاور نداره |
ابیات شکوه‌آمیز[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در میان دوبیتی‌ها، ابیات شکوه‌آمیزی هم وجود دارند: [۷]
| یکی را پادشاه کردی خدایا!!! | هزاران را گدا کردی خدایا!!! | |
| حسین رو که فرزند علی بود | شهید کربلا کردی خدایا!!! |
آرزوی تشرف به حرم مطهر حضرت اباعبدالله (ع) [۸][ویرایش | ویرایش مبدأ]
| دلم می‌خواد زمین نینوا را | بشم پابوس شاه کربلا را | |
| ببوسم از دل و جون، صحن و مقامش | بشینم سایه گلدسته‌ها را |
دوبیتی در نطنز و شهرضا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در ابیاتی که از نطنز و شهرضا روایت شده است، گرچه تفاوت بین واژگان چشمگیر است، اما همه تفاوت‌ها و کثرت‌ها در خدمت محتوای واحد است و آن آرزوی حضور در کربلاست: [۹] [۱۰] [۱۱] [۱۲] [۱۳]
| سر کوی بلند هی هی کنم مون | تفنگ نوچه را پرتو کنم مون | |
| تفنگ نوچه را بشکن طلا کن | مرا زوار شاه کربلا کن |
| سر کوه بلند من خوشه چینم | طلسم و نقره را از گل بچینم | |
| طلسم نقره را بشکن طلا کن | مرا زوار شاه کربلا کن |
| ای پیک خجسته پی صفا آوردی | این لطف و صفا تو از کجا آوری | |
| گویا که ز تربت حسین بن علی | بر درد من خسته دوا آوردی |
| دلم می‌خواد از اینجا پر بگیرم | زمین کربلا بستر بگیرم | |
| بگیرم در بغل قبر حسین را | سراغی از علی اکبر بگیرم |
| یا رب تو مرا به کربلا زود رسون | یا رب تو مرا گنبد پر نور رسون | |
| مو طاقت دوریت ندارم یک دم | یا رب تو مرا به زودی زود رسون |
| شب نیمه شد و هنوز بیدارم من | چون کفتر مست بر لب دیوارم من | |
| چون کفتر مست رو به هوا خواهم کرد | رو بر مشهد و کرب و بلا خواهم کرد | |
| آنجا که محمد و علی بنشینند | من شکوه ز دست تو بی‌وفا خواهم کرد |
ضریح شش گوشه امام حسین (ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
آرزوی زیارت حضرت علی اکبر در دوبیتی‌ها نیز جلوه‌گر شده است: [۱۴] [۱۵]
| دلم می‌خواد به اینجا پر بگیرم | زمین کربلا لنگر بگیرم | |
| زمین کربلا جای شهیدون | سراغی از علی اکبر بگیرم |
| شب تاره خدایا ماه رِ بنما | سزاوارم خدایا راه ر بنما | |
| به حق کاکل پر خون اکبر | دل ناشاد ما را شاد بنما |
درخواست شفاعت از امام زین‌العابدین (ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
درخواست شفاعت در روز محشر از امامی که به واسطه چند روز بیماری در صحرای کربلا در ذهن مردم، به زین‌العابدین بیمار لقب یافته بود، در دوبیتی زیر مشهود است: [۱۶]
| که زین‌العابدین بیمار و مضطر | گنه بخش مسلمانان و کافر | |
| که من امید کلی بر تو دارم | گنه بخشم شوی در روز محشر |
ابراز عشق به حضرت ابوالفضل (ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
اظهار ارادت و ابراز عشق و محبت به حضرت ابوالفضل (ع) نیز در دوبیتی‌ها جلوه‌گر است:
| یادم ز وفای اشجع الناس آید | وز چشم ترم سوده الماس آید | |
| آید به جهان اگر حسین دگری | هیهات برادری چو عباس آید |
مضامین عاشقانه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
بسیاری از دوبیتی‌ها حاوی مضامین عاشقانه‌اند؛ عاشقانه‌هایی که در آن گاه، عاشق برای اثبات عشق خود و دفع هر آنچه شر و بدی است، معشوقش را به امامی که شام غریبان، شام غربت خانواده اوست، سوگند می‌دهد و زمانی، امیدوارانه از خداوند و حضرت اباالفضل (ع) مجالی می‌طلبد که در کنار معشوق آرام گیرد و گاه او را اندرز می‌دهد که برای جلای قلب و روحش از زنگارهای عصیان، عزم سفر به کربلا نماید. این مضامین در دوبیتی‌های زیر نمایان است: [۱۷] [۱۸] [۱۹] [۲۰]
| عزیزم تو عزیزی چن برارم | به حق او امام هشت و چهارم | |
| به حق او امام شام غریبون | دشمنته دردی تو ده گرده طبیبون |
| بیو بالا بلند بالات بوسم | به غربت می‌روی داغت نسوزم | |
| سفر که می‌روی رو کربلا کن | طلویه پر غشت اونجو جلا کن | |
| اگر خواهی که حاجتت روا بو | برو خونه خدا اونجو دعا کن |
| سیه چشمی که چشمک بر هوا زد | کلید نقره بر قفل طلا زد | |
| کلید نقره و بندش زمرد | که شبنم بر زمین کربلا زد |
زائر کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
سرانجام سخن از قلب بی‌قرار و مشتاقی است که به زائر کربلا می‌ماند: [۲۱]
| سر و دست دلم ساعت طلایه | میون صورتش خال سیایه | |
| همون ساعت که پیش مو نشینه | چه زواری که رونه کربلایه |
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ رزمجو، 1370، ص 41-42.
- ↑ انجوی شیرازی، 1371، ص 216.
- ↑ فقیری، 1385، ص 245-246.
- ↑ بختیاری، مریم، به روایت از فاطمه بختیاری، تنگک زنگنه، بوشهر، بی‌تا.
- ↑ سعیدی، بیرجند، خراسان جنوبی، 1364.
- ↑ سعیدی، بیرجند، خراسان جنوبی، 1364.
- ↑ طائی، علی اصغر، سمیرم، اصفهان، 1356.
- ↑ بختیاری، مریم، به روایت از فاطمه بختیاری، تنگک زنگنه، بوشهر، بی‌تا.
- ↑ روح اللهی، رضا، به روایت از خانم احمدی، نطنز، اصفهان، 1348 و 1350.
- ↑ کریمی، محمدحسین، قمبوان، سمیرم، شهرضا، اصفهان، 1350.
- ↑ کریمی فروتقه، محمد، کاشمر، خراسان رضوی، 1348، 1367، بی‌تا.
- ↑ مجدی نسب، عزت‌الله، دزفول، خوزستان، 1348.
- ↑ دادخواه، ملیحه، ساوه، مرکزی، 1349.
- ↑ مقدم، حسین، فیروزآباد، فارس، 1356.
- ↑ گودرزی، مریم، بروجرد، لرستان، 1349.
- ↑ فقیری، 1385، ص 246.
- ↑ طبیب شوشتری، عبدالمجید، شوشتر، خوزستان، 1350.
- ↑ کوکلانی، حسین، سبزوار، خراسان رضوی، 1347.
- ↑ کریمی، علی نقی، لای بید، میمه، برخوار و میمه، اصفهان، 1354.
- ↑ محمدآبادی، بی‌نام، کاشمر، خراسان رضوی، 1352.
- ↑ محمدی، علی، جونقان، فارسان، چهار محال و بختیاری، 1352.