نزار فضلالله روانی
نزار فضلالله روانی | |
---|---|
اطلاعات پسزمینه | |
نام مستعار | نزار القطری |
تولد | 1971 |
ملیت | قطر |
حرفه(ها) | مداح و برنامه ساز کودک |
سالهای فعالیت | از کودکی |
آلبوم معروف | «أنا مظلوم حسین» |
زندگینامه
نزار فضل الله روانی، مشهور به نزار القطری، (سال 1971 در قطر) مداح اهل بیت (ع)، که به زبانهای عربی، فارسی، انگلیسی و اردو مسلط است، پدر و مادر او اهل شهرستان لارستان از استان فارس بودهاند.
نزار القطری متاهل و دارای سه فرزند می باشد، او سالها در لندن زندگی کرده و هم اکنون در کویت سکونت دارد.
تحصیلات
نزار القطری در هفت سالگی به مدرسه رفت و در هشت سالگی مو فق به حفظ نیمی از قرآن شد و از همان سن با دو بیت از قصیدهای که مادرش زمزمه میکرد، اولین قرائت نوحه خود را آغاز کرد و تا سالها از همین دو بیت برای مداحی استفاده میکرد تا اینکه قصیده معروف "خیره الله من الخلق ابی" را خواند.
او بعد از پایان تحصیلات اولیه برای آموختن علوم دینی به نجف رفت و در درس آیتالله سیستانی شرکت کرد؛ همچنین پنج سال در انگلیس برنامهریزی تلویزیونی خواند و تحصیلات خود را در قطر به پایان رسانید.
فعالیتها و علاقهمندیها
نزار القطری پس از اتمام تحصیلات، در کویت اجرای برنامه کودک را به عهده گرفت. حضور کودک مبتلا به سرطان که در کنار قبر حضرت امالبنین (ع) شفا گرفته بود، در برنامه کودک موجب تحول روحی او شد و پس از آن قصیدهای در مدح حضرت امالبنین (ع) سرود و شروع به مداحی برای ائمه (ع) کرد.
او در کنار مداحی علاقه اصلی خود یعنی برنامهسازی کودک را دنبال میکند؛ همچنین یک سایت کودکانه و یک پایگاه اینترنتی که ویژه کودکان و نوجوانان و به زبان عربی است را مدیریت میکند.
آثار
نوحه " انا مظلوم حسین"
نزار القطری در 22 دی ماه 1368، نوحه "انا مظلوم حسین" را در شهر کربلا به زبان عربی و فارسی اجرا کرد، که مورد استقبال بسیاری بخصوی در ایران و عراق قرار گرفت. شاعر این نوحه مجتهد شهید شیخ محمد علی الحسام الشریعه صدخروی می باشد.
ویژگی خاصی که موجب استقبال از این نوحه شد، ابیات آن بود که گاه به زبان فارسی، گاه عربی و گاه مخلوطی از دو زبان بود .
منابع
درباره «أنا مظلوم حسین: مروری بر زندگی نزار القطری، پدیده مداحی امسال ایران»، خیمه، شماره 38 - 39، فروردین و اردیبهشت 1387، ص 9 - 8.
«نزار القطری و پیوندهای روحی ملتهای خاورمیانه»، نوشته پیمان اسحاقی، خیمه، شماره 46، آبان 1387، ص 9 - 8.