مدهوش تهرانی
میرزا اسماعیل تهرانی، متخلّص به «مدهوش» است.
| مدهوش تهرانی | |
|---|---|
| نام اصلی | میرزا اسماعیل تهرانی |
| مرگ | 1288 ه.ق |
| تخلص | «مدهوش» |
زندگینامه
او از راه کسب و کار معیشت می‌کرد. ابتدا به حرفۀ علاقبندی پرداخت و در آن کار استادی بی‌مانند بود و در آخر شغل بلور فروشی اختیار کرد و بضاعتی به دست آورد.
رفته رفته ایمانی قوی وعشقی معنوی او را به راه عرفان هدایت کرد و او را به جامۀ اهل فقر درآورد. مدهوش دارای استعدادی سرشار و حافظه‌ای قوی بود. او بیشتر قواعد را از یغما گرفته و روش سلسلۀ نعمت‌اللهی داشته است. وی در سال 1288 هـ.ق وفات یافته است.
دیوان اشعار
دیوان اشعار او شامل غزلیات، قصاید، مثنوی، مراثی، رباعیات، دوبیتی‌ها، مقطّعات، تک‌بیتی‌ها و ترجیحات است. قصایدی در مدح و ثنای حضرت باری‌تعالی، پیامبر اکرم (ص)، حضرت علی (ع)، حضرت سیدالشهدا (ع) و حضرت صاحب الزمان (ع) سروده است.
آثار عاشورایی
در بخش مراثی قطعه‌ای در رثا و مقام حضرت سیدالشهدا (ع) و قطعه‌ای در فداکاری و وفاداری حضرت زینب (س) در پیش کش‌کردن عون و جعفر به پیشگاه والای حضرت امام حسین (ع)، سروده است.
نگاه کلی مدهوش در اشعارش عرفانی، پخته و سرشار از کمالات و علم و فضل است و می‌توان گفت او یک شاعر عارف مسلک است.
استفاده از تشبیه‌ها واستعاره‌های به جا و پخته، اشعار وی را دل نشین کرده است. می‌توان گفت، نگاه وی به کربلا، نگاهی عرفانی است و ابیاتی که درین زمینه سروده بر مبنای عشق و عرفان است.
کتاب شناسی
دیوان مدهوش تهرانی، به کوشش احمد کرمی؛ خط از علی عریانی. تهران: ما، 1368.