ذاکر

ذاکر یا یادآورنده، کسى که از مصایب اهل بیت مى‌گوید و مردم را مى‌گریاند، چه مدّاح باشد و چه واعظ و منبرى. «ذاکر اهل بیت»، عنوانى افتخارآمیز است براى آنان که با مدّاحى و مرثیه‌خوانى، نام و یاد و فضایل و مظلومیّتهاى خاندان پیامبر را زنده نگه مى‌دارند و نقشۀ دشمنان را در به فراموشى سپردن ظلمهاى خود به دودمان رسالت، خنثى مى‌سازند.

ذکر و یاد ائمّه و شهداى کربلا،مورد تشویق امامان بود و خودشان همواره از ذاکران و احیاگران حادثۀ کربلا و مظلومیّت اهل بیت بودند و بر آن مى‌گریستند. امام صادق(ع) فرمود: «من ذکرنا عنده ففاضت عیناه حرّم الله وجهه على النّار». هر کس که نزد او یاد شویم و چشمانش اشک‌آلود شود،خداوند چهره‌اش را بر آتش حرام مى‌کند.

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۹.