عبد اللّه بن جعفر

همسر زینب کبرى و داماد على«ع»و پسر جعفر طیّار.وى،نخستین نوزاد مسلمان در حبشه بود.در ایّامى که پدرش جعفر بن ابى طالب به حبشه هجرت کرده بود،در آن کشور به دنیا آمد.مادرش«اسماء بنت عمیس»بود.اسماء،پس از شهادت جعفر طیّار در جنگ موته،به همسرى أبو بکر،سپس على بن ابى طالب در آمد.عبد الله بن جعفر،مورد عنایت خاصّ پیامبر اکرم بود،بویژه که پدرش سردار بزرگ شهید جبهۀ اسلام به شمار مى‌آمد.

همچنین مورد علاقۀ امیر المؤمنین بود و ارادتى شایان به امام حسن و امام حسین«ع» داشت.مردى سخاوتمند و اهل جود و بخشش بود.

عبد الله جعفر،از جملۀ کسانى بود که به سید الشهدا نامه نوشت و از او خواست که از سفر به عراق منصرف شود.گرچه خود در کربلا حضور نداشت،امّا دو پسرش عون و محمّد را همراه مادرشان حضرت زینب«ع»به کربلا فرستاد و این دو فرزند،در رکاب سالار شهیدان روز عاشورا به شهادت رسیدند.او از اینکه نتوانسته بود در واقعه کربلا شرکت کند تأسف مى‌خورد.پس از حادثۀ عاشورا و شهادت حسین بن على«ع»وى در مدینه به سوگ نشست و مردم براى تسلیت گویى نزد او مى‌آمدند. وى در سن 90 سالگى،در سال 80 هجرى در مدینه در گذشت و در بقیع به خاک سپرده شد. برخى هم در گذشت او را در شام و قبر وى را در«باب الصغیر»دمشق،کنار قبر بلال مى‌دانند.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 298-299.