عبدالله بن عقیل بن ابی طالب (ع)
عبدالله بن عقیل، پسر عمو و از اصحاب امام حسین (ع) است. مادرش ام ولد بود. [۱]
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالله بن عقیل |
| خویشاوندان سرشناس | پدرش عقیل بن ابی طالب (ع) و مادرش ام ولد |
| نقش های برجسته | از اصحاب امام حسین (ع) |
نقش در واقعه کربلا
عبدالله همراه دیگر برادرانش از مدینه همراه امام حسین (ع) بود. او عصر عاشورا و پس از شهادت برادرش جعفر، به میدان رفت و بعد از نبردی دلاورانه، توسط عثمان بن خالد بن اسد جهنی و مردی از قبیله همدان کشته شد. [۲] در مقاتل الطالبیین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، ترجمۀ هاشم رسولی محلاتی، تهران: کتابفروشی صدوق. تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م. و زیارت ناحیه نام قاتل او عمرو بن صبیح صیداوی یا صدائی ذکر شده است. [۳] در زیارت ناحیه مقدسه به وی چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی اَبی عَبدِاللهِ بنِ مُسلِمِ بنِ عَقیلٍ لَعَنَ اللهُ قاتِلَهُ وَ رامِیهُ عَمرو بنِ صبیح الصیداوِی“ [۴]
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 428-429.
پی نوشت
- ↑ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1387 ش.، ص151.
- ↑ مقاتل الطالبیین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، ترجمۀ هاشم رسولی محلاتی، تهران: کتابفروشی صدوق. ص61.
- ↑ مقاتل الطالبیین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، ترجمۀ هاشم رسولی محلاتی، تهران: کتابفروشی صدوق. تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص469.
- ↑ برای تفصیل بیشتر ر.ک : مقاتل الطالبیین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، ترجمۀ هاشم رسولی محلاتی، تهران: کتابفروشی صدوق. تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص469؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، 1375 ﻫ ق.، ج2، ص443؛ مروج الذهب و معادن الجوهر، مسعودی، علی بن الحسین، چاپ باربیه دومنار و پاوه دوکورتی، پاریس: 1877-1861 م. ، ج، ص؛ مقاتل الطالبیین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، ترجمۀ هاشم رسولی محلاتی، تهران: کتابفروشی صدوق. ص61.