سینه زنى
از مراسم سنّتى عزادارى براى سید الشهدا«ع»و دیگر ائمۀ مظلوم،که همراه نوحه‌خوانى و با آهنگى خاص بر سر و سینه مى‌زنند،گاهى هم سینۀ خود را لخت کرده،بر آن مى‌زنند.اصل این سنّت،بویژه در میان عربها رواج داشته است.بعدها به صورت موجود در آمده که با انتخاب نوحه‌هاى سنگین،حرکات دست بر سینه مى‌خورد.به فردى هم که بر سینۀ خود زده،عزادارى مى‌کند،«سینه زن»مى‌گویند.
اینگونه نوحه‌گرى،ابتدا بصورت فردى بوده،امّا با مرور زمان به شکل گروهى و دستجات سوگوارى در آمده است.«دسته گردانى و سینه‌زنى و نوحه‌خوانى که در زمان صفویّه رایج شده و توسعه پیدا کرده بود،در عصر قاجاریّه با توسعه و تجمّل بیشتر در پایتخت رواج داشت...دسته گردانى در عصر قاجار،بویژه در زمان ناصر الدین شاه با آداب و تشریفات و تجمّل بسیار برگزار مى‌شد.دسته‌هاى روز با نقّاره و موزیک جدید و علم و بیرق و کتل،و دسته‌هاى شب با طبقهاى چراغ زنبورى و حجله و مشعل به راه مى‌افتاد و در فواصل دستۀ سینه زنها با آهنگ موزون سینه مى‌زدند.نوحه‌خوانى و سینه زنى حتّى در اندرون شاهان قاجار،بین خانمهاى اندرون نیز متداول بود...» [۱]
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 237.
- ↑ موسیقى مذهبى ایران،ص 26.