اسماعیل امینی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
اسماعیل امینی شاعر معاصر ایرانی است. وی در شعر عمدتا کار کلاسیک را ترجیح می‌دهد و بیشتر تمایل به سرودن غزل و مثنوی دارد.
| اسماعیل امینی | |
|---|---|
 | |
| زادروز | 1342ه.ش تهران |
درباره‌ی شاعر
اسماعیل امینی فرزند محمد به سال 1342 ه. ش در شهر تهران دیده به جهان گشود. تحصیلات خود را تا مقطع کارشناسی ارشد ادبیات فارسی از دانشگاه تهران ادامه داد.
وی از نوجوانی شروع به سرودن شعر نمود و اشعارش در روزنامه‌ها و مجلات به چاپ رسیده است. هم اکنون کارشناس سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران و مدیر آموزش انجمن شاعران ایران می‌باشد.
آثار شاعر
تاکنون دو کتاب از امینی یکی بنام «نگاه دیگر» که مجموعه یادداشتهایی درباره تحلیل شعر است و دیگر بنام «گزیده اشعار طنز» به بازار نشر عرضه شده است.
اشعار
عصر عاشورا:
| آنگاه آسمان به زمین کوچید | غلتید روی خاک تن خورشید | |
| تصویرِ ماهِ تشنه در آب افتاد | از شرم و بُهت رود به خود پیچید | |
| و آنگه نصیب آب نشیب افتاد | آنجا که ماه تشنه به خون غلتید | |
| گهواره‌ای شکسته، سراسیمه | در آتش محاصره می‌لرزید | |
| آتش دریده چشم، چو گرگی هار | خون از زمینِ تف زده می‌لیسید | |
| آتش نشست و باد به پادافره | خاکی به چشم آب روان پاشید | |
| آتش نشست و باد هما وا شد | با مویه‌های قافله‌ی تبعید | |
| با اخترانِ خاک که می‌رفتند | همراه نیزه‌ها و سرِ خورشید |
غروبها:
| از راه می‌رسند پدرها غروبها | دنیای خانه روشن و زیبا غروبها | |
| از راه می‌رسند، پدرها و خانه‌ها | آغوش می‌شوند سراپا غروبها | |
| از راه می‌رسند و به آغوش می‌کشند | با اشتیاق کودک خود را غروبها | |
| از راه می‌رسند و هیاهوی بچه‌هاست | زیباترین ترانه‌ی دنیا غروبها | |
| در چشم‌های منتظران گرگ و میش عصر | محو است در شکوهِ تماشا غروبها | |
| در چشم‌های دخترکان شوق دیگری‌ست | شوقِ دوباره دیدنِ بابا غروبها |
| بعد از هزار سال همان شوق شعله‌ور | در چشم‌های منتظر ما غروبها | |
| بعد از هزار سال من و کودکان شام | تنها نشسته‌ایم همین جا غروبها | |
| اینجا پدر خرابه‌ی شام است کوفه نیست | اینجا بیا به دیدنِ ما با غروبها | |
| بابا بیا که بر دلمان زخمها زده | دیروز تازیانه و حالا غروبها | |
| بابا بیا که بغض مرا وا نکرده است | نه زخم تازیانه نه حتی غروبها | |
| دست تو را بهانه گرفته‌ست بغض من | بابا ز راه می‌رسد آنک غروبها | |
| دست تو را بهانه گرفته که بشکفد | بغضم میانِ دست تو تنها غروبها | |
| بابا بیا کنار من و این پیاله آب | که تشنه‌ایم هر دو تو را تا غروبها | |
| از جاده‌ها بیایی و رفع عطش کنی | از جاده‌ها بیایی ... اما غروبها | |
| بسیار رفته‌اند و نیامد پدر هنوز | بسیار رفته‌اند خدایا غروبها |
| کم‌کم پیاله موج زد و چشم روشنش | چون لحظه‌های غربت دریا غروبها | |
| خاموش گشت و بر سر سنگی نهاد سر | دختر به یادِ زانوی بابا غروبها |
| بعد از هزار سال هنوز اشک می‌چکد | از مشک پاره‌پاره‌ی سقّا غروبها |
منابع
- دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1588-1589.