سکینه

دختر بزرگوار سید الشهدا«ع»،که در علم،معرفت،ادب،توجّه به حقّ و جذبۀ پروردگار،کم نظیر و مورد توجّه خاصّ پدرش ابا عبد الله الحسین«ع»بود.نام اصلى او را آمنه،امینه،امیمه یا امامه هم نوشته‌اند.لقب سکینه(یا سکینه)از طرف مادرش«رباب»به او داده شد.او که خواهر«على اصغر»هم بود،در کربلا حضور داشت و در عاشورا،سنّ او حدودا ده تا سیزده سال بوده است.این را از آنجا گفته‌اند که امام حسین«ع»روز عاشورا به او لقب«خیرة النّسوان»(برگزیدۀ زنان)داده است و این با کودک بودنش نمى‌سازد.شرح آنچه به مصیبتهاى او در حادثۀ کربلا مربوط مى‌شود،در کتابهاى مقتل(از جمله در نفس المهموم)آمده است.روز عاشورا،چون سید الشهدا«ع»هنگام وداع با اطفال و زنان،دید که دخترش سکینه از زنان کنار گرفته و در حال گریستن است،به او فرمود:

سیطول بعدى یا سکینة فاعلمى منک البکاء اذا الحمام دهانى لا تحرقى قلبى بدمعک حسرة مادام منّى الرّوح فى جسمانى فاذا قتلت فانت اولى بالّذى تأتینه یا خیرة النسوان

این دختر بزرگوار،که به تعبیر شیخ عباس قمى«زنى با حصافت عقل و اصابت رأى و افصح و اعلم مردمان به زبان عرب و شعر و فضل و ادب»بوده است، پس از بازگشت از سفر کوفه و شام،در خانۀ پدر خود،تحت کفایت امام سجّاد«ع»قرار گرفت.وى،محضر سه امام(امام حسین،امام سجاد و امام باقر)علیهم السلام را درک کرد.نوشته‌اند:خانه‌اش مرکز تجمّع شعرا و محلّ مناقشه و بحث و نقد ادبى بود.به شاعران بزرگ همچون فرزدق و جریر،صله عطا مى‌کرد.سکینه به زنى مصعب بن زبیر در آمد و پس از قتل او،زوجۀ عبد الله بن عثمان گردید و پس از مرگ او،زید بن عمر با وى ازدواج کرد،ولى زید،به توصیۀ سلیمان بن عبد الملک او را طلاق گفت. سکینه همچنان در مدینه مى‌زیست،تا آنکه در پنجم ربیع الاول سال 117 هجرى در زمان هشام بن عبد الملک پس از هفتاد سال، در مدینه در گذشت. قبر او نیز در مدینه است.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 227-228.