میرزا علی خندان

از ویکی حسین
نسخهٔ تاریخ ‏۲۵ ژوئن ۲۰۱۸، ساعت ۱۱:۵۸ توسط T.ramezani (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «'''میرزا علی خندان،''' از هنرمندان ایرانی در زمینه پرده‌ خوانی است. {{جعبه اطل...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

میرزا علی خندان، از هنرمندان ایرانی در زمینه پرده‌ خوانی است.

میرزا علی خندان
زاده 1312 شمسی
فدافن در کاشمر
ملیت ایرانی
شناخته‌شده برای هنرهای نمایشی














شیوه اجرای نمایش

مرشد میرزا علی خندان در جوانی علاوه بر پرده خوانی، متأثر از پدرش به منبرخوانی، مداحی، منقبت خوانی، فضائل خوانی و چاووشی نی می پرداخته است. بهره گیری از فنون دیگر انواع آیین های مذهبی و تسلط بر اجرای اغلب مجالس پرده از وی پرده خوانی منحصر به فرد ساخته است. از آنجا که مرشد میرزا علی در فضایی روستایی تربیت یافته است در اجرا ساده، بی تکلف و با تکیه بر حرکات اصلی عمل می کند. ویژگی مهم این شیوه اجرا، حرکات بدون اجزاء با ریزه کاری هایی است که از شگردهای پرده خوانان شهری به شمار می آید. بنابراین پرده خوانی مرشد خندان بر حرکات اصلی تکیه دارد که نسبت به حرکات جزیی، درشت و گاهی تکراری می نماید اما تکرارها به یاری پختگی حرکات صورت و فیگورهای منش مند در طی اجرا به شیوه ای نمایشی تبدیل می شود، همچنین به کارگیری تبرزین به جای عصا این حالت را تقویت می کند. پس از مدتی مخاطب غرق کلیتی از اجرا می شود که محتوای روایت محور و نتیجه خیر اندیشانه، هدف آن است.

شیوه اجرای آواز

در هماهنگی با شیوه اجرا، وی در خواندن آواز از تکرار جملات ساده بهره می گیرد. آوازش با لحنی ثابت از پرده های دستگاه ماهور خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ منابع بدون نام باید محتوا داشته باشند که شروع آن از درجه سوم دانگ اول و ایست روی درجه سوم پیش دانگ است، تداوم می یابد. [۱] [۲]






منبع

  • منبع این مدخل از مجموعه سی جلدی مرشدان پرده خوان است که حاصل فعالیت‌های پژوهشی حمیدرضا اردلان به دست آمده و توسط فرهنگستان هنر جمهوری اسلامی ایران به چاپ رسیده است. در این مداخل برای رعایت حقوق ناشر و مؤلف و همچنین ترغیب علاقمندان به تهیه اثر، خلاصه‌ای از کتاب سی جلدی مرشدان پرده خوان آورده شده است.

پی نوشت

  1. تیپ ملودی هایی که با بسط و گسترش تشکیل واحدی به نام گوشه می دهند دارای نغمه مرکزی به نام شاهد هستند. در نخستین گوشه در هر دستگاه، نغمه پایانی -ایست- همان نغمه شاهد است اما در گوشه های بعدی به دلایل فنی و بر اساس قوانین امکان تغییر وجود دارد.
  2. آخرین نغمه در هر گوشه ایست نام دارد. در گوشه های درآمد -نخستین گوشه ها- که شاخص ترین هر دستگاه محسوب می شوند ایست، همان شاهد است. گوشه هایی که خود دارای شاهدی جدا هستند عموماً دارای ایست مشترک با درآمدها هستند، گاه نیز بر اساس حرکت ملودی این قاعده قابل تغییر است.