رباب

رباب،دختر امرء القیس بن عدى،همسر سید الشهدا«ع»و مادر سکینه و على اصغر(عبد الله).او در سفر کربلا حضور داشت و همراه اسیران به شام رفت،سپس به مدینه بازگشت و مدّت یک سال براى سید الشهدا«ع»عزادارى کرد و مرثیه‌هایى هم در سوگ آن حضرت سرود.خواستگارانى از اشراف و بزرگان قریش را ردّ کرد و حاضر نشد با کسى ازدواج کند.در سوگ ابا عبد اللّه«ع»پیوسته گریان بود و زیر سایه نمى‌رفت،از فرط گریه و اندوه بر شهادت حسین«ع»یک سال بعد(در سال 62 هجرى)جان باخت. از جمله سروده‌هاى او در شهادت امام حسین«ع»ابیاتى است که اینگونه شروع مى‌شود:

اِنّ الذی کانَ نورا یُستَضاءُ به فى کَربلاء قتیل غیرُ مَدفونِ سِبطُ النبىّ جَزاکَ اللّه صالِحة عَنّا و جُنّبتَ خُسرانَ المَوازین...

حسین بن على«ع»نیز به این همسر با فضیلت و ادب و دخترش سکینه و خانه‌اى که این دو را در بر گرفته باشد،محبّت داشت و مى‌فرمود:

لعمرک انّنى لاحبّ دارا تحلّ بها سکینة و الرّباب احبّهما و ابذل جلّ مالى و لیس لعاتب عندی عتاب

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 183.