عمرو بن عبدالله جندعی
عمرو بن عبدالله جُندُعی، از قبیله جندع و از تیره همدان که از اعراب قحطانی و یمنی‌الاصل بود. بنی‌جندع را از فرزندان مالک بن ذی‌بارق بن مالک بن جشم بن حاشد بن جشم بن خیران بن نوف بن همدان دانسته‌اند. او ساکن کوفه بود.
عمرو مردی شجاع، فداکار و پاک‌باز و سوارکاری رزم‌آزموده بود.[۱]
مامقانی و سماوی معتقدند که عمرو روز نهم محرم به امام حسین (ع) پیوست و در صبح عاشورا و پس از نبردی مخلصانه، دلاورانه و پرشور به دلیل ضربه‌ای که بر سرش اصابت کرد، بیهوش شد و به زمین افتاد. اهل قبیله و اقوامش او را از میدان بیرون بردند و یک سال بعد درگذشت.[۲] اما ابن شهر آشوب معتقد است که عمرو در روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسیده است.[۳] آیت‌الله خویی نیز این نظریه را انتخاب کرده است.[۴] به هر تقدیر ایشان از شهدای کربلا است.
در زیارت ناحیه مقدسه به اسارت و جراحت او اشاره و به وی سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی الجَریحِ المَأسُورِ سَوّارِ بنِ اَبی حِمیرِ الفَهمِی الهَمدانِی السَّلامُ عَلَی المُرَتَّثِ اَو المُرَتَّبِ مَعَهُ عَمرِو بنِ عَبدِاللهِ الجُندُعی“
از آنجایی که سوّار هم بعد از شش ماه اسارت و جراحت به شهادت رسید و در زیارت ناحیه عمرو بعد از ایشان ذکر شده، شاید عبارت ” المُرَتَّبِ مَعَهُ “ عبارت باشد از هم‌رتبه با او و در نتیجه عمرو نیز بعد از یک‌سال جراحت به شهادت رسیده است و لذا قول اول اصح است.
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 480.
پی نوشت
- ↑ - ر.ک : تنقیح المقال، ج2، ص333؛ ؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص122؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص80؛ بحار الانوار، ج45، ص73؛ اقبال الاعمال، ج3، ص80؛ انصار الحسین (ع)، ص116؛ منتهی الآمال، ص417؛ معجم رجال الحدیث، ج14، ص112.
- ↑ - تنقیح المقال، ج2، ص317؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص197.
- ↑ - مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص122.
- ↑ - معجم رجال الحدیث، ج9، ص190.