سیف بن حارث جابری
سیف بن حارث بن سریع بن جابر همدانی جابری از خاندان بنی‌جابر است. بنی‌جابر تیره‌ای از همدان و قبیله‌ای از کهلان و یمنی‌الاصل بودند. [۱] در کتب تاریخی نام پدرش حرث، ابی‌حرث و ابی‌حارث نیز گفته شده است. او در کوفه می‌زیست.
سیف و برادر مادری‌اش مالک بن عبدالله بن سریع جابری که پسر عموی هم نیز بودند، در روز چهارم محرم وارد کربلا شدند و به امام حسین (ع) پیوستند.
آن‌دو مردانی شجاع، غیور، دلیر، جنگجو، عاشق امام حسین (ع) و از محبان خاندان پیامبر اکرم (ص) و از شیعیان کوفه بودند. هر دو صبح عاشورا به خدمت امام آمدند و با هم خطاب به امام گفتند: ای پسر رسول الله (ص) درود و رحمت الهی بر تو باد! امام فرمود: بر شما نیز درود و رحمت الهی باد! آن‌دو با اذن امام به میدان شتافتند و زمانی به میدان رفتند که حنظلة بن سعد به شهادت رسیده بود.
سیف و برادرش دوشادوش هم می‌جنگیدندو هنگامی که دشمن از پشت به یکی از آنان حمله می‌کرد، دیگری حمله دشمن را دفع می‌نمود. سرانجام پس از نبردی حماسی در کنار یکدیگر به شهادت رسیدند. بنا به نقلی سیف بن حارث یکی از نوجوانان کربلا بود که با گریه و زاری از امام اذن میدان گرفت. [۲]
در زیارت رجبیه به سیف چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی سیفِ بنِ حارِث“و در زیارت ناحیه مقدسه به اشتباه شبیب بن حارث [۳] آمده و به وی سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی شَبیبِ بنِ حارِث“
در زیارت رجبیه به مالک چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی مالِکِ بنِ عَبدِاللهِ بنِ سَریع“ و در زیارت ناحیه مقدسه چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی مالِکِ بنِ عَبدِ بنِ سَریع“
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 349-350.
پی نوشت
- ↑ انصار الحسین (ع)، ص104.
- ↑ برای تفصیل بیشتر رک : انساب الاشراف، ج3، ص198؛ تاریخ طبری، ج5، ص443؛ رجال طوسی، ص101؛ الکامل فی التاریخ، ج4، ص72؛ مقتل الحسین خوارزمی، ج2، ص27؛ نهایة الارب، ج20، ص454؛ الاشتقاق، ص420؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص113؛ بحار الانوار، ج45، ص72،31،24؛ اعیان الشیعه، ج7، ص325؛ انصار الحسین (ع)، ص103-104، 121؛ جلاء العیون، ص400؛ وسیله الدارین، ص154؛ تنقیح المقال، ج1، ص255؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص78؛ قاموس الرجال، ج5، ص375؛ ؛ حدائق الوردیه، ص104؛ نفس المهموم، ص140؛ نقد الرجال، ج2، ص389؛ اقبال الاعمال، ج3، ص79؛ معجم رجال الحدیث، ج8، ص63، ج12، ص249؛ جامع الرواة، ج1، ص611؛ فرسان الهیجاء، ج1، ص165.
- ↑ بحار الانوار، ج45، ص73،31.