حسینیه
جایى که براى اقامۀ سوگوارى براى ابا عبد الله الحسین«ع»ساخته شود.حسینیّه‌هایى که در شهرهاى مختلف،از جمله شهرهاى مذهبى ساخته مى‌شود،اغلب علاوه بر مرکز تجمع عزاداران و اقامۀ مراسم سوگوارى،حالت زائرسرا و مسافرخانه‌اى را دارد که زائران از آن استفاده مى‌کنند و جنبۀ رایگان دارد.بیشتر آنها به نام مردم شهرى است که آن را مى‌سازند.مثل:حسینیّۀ آذربایجانیها،تهرانیها،اصفهانیها و...که در شهرهایى نجف،کربلا، مشهد از اینگونه حسینیّه‌ها وجود دارد و از نظر شرعى هم محدودیت و احکام مسجد را ندارد.
شاید روى آوردن شیعه به«حسینیّه»در دورانهاى کهن به خاطر آن بوده که مساجد، اغلب در اختیار وزیر سلطۀ حکومتهایى بوده که براى تشیّع و اقامۀ عزادارى و مراسم دینى شیعه،محدودیّت ایجاد مى‌کردند.در مناطق هند،به حسینیّه« امام‌باره»گویند و امام‌باره‌هاى متعدّدى با نامهاى مختلف وجود دارد.در برخى مناطق آسیاى مرکزى نیز، حسینیه‌هایى که شیعیان مى‌ساختند،به«مسجد شیعه‌ها»معروف مى‌شد.«در نقاط مختلف هند،تکیه و حسینیّه نامهاى گوناگون دارد و آن را عزاخانه، امام‌باره،تعزیه خانه،عاشورا خانه،تابوت خانه،چبوتره،چوک امام صاحب...مى‌خوانند.» [۱]
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 151.
- ↑ دائرة المعارف تشیّع،ج 4،ص 447.