ابراهیم بن علی بن ابی طالب (ع)
ابراهیم بن علی بن ابی طالب (ع)، فرزند امام علی (ع) و مادرش امّ ولد بود.[۱] ابراهیم بن علی بن ابی طالب (ع) از یاران امام حسین (ع) بود.
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | ابراهیم بن علی بن ابی طالب (ع) |
| خویشاوندان سرشناس | پدرش امام علی (ع) و مادرش امّ ولد |
| نقش های برجسته | از یاران امام حسین (ع) |
نقش در واقعه کربلا
ابراهیم از آغاز سفر از مدینه تا کربلا با برادر بزرگوارش امام حسین (ع) همراه بود. بعد از ظهر عاشورا با اذن امام حسین (ع) به میدان رفت و در یک جنگ دلیرانه و شرافتمندانه به شهادت رسید. بیهقی نام قاتل او را زید بن دفاف نوشته است.[۲]
ابوالفرج اصفهانی،[۳] خوارزمی[۴] و ابن فندق[۵] نام او را در شمار شهیدان بنی هاشم نقل کرده‌اند. ابوالفرج می‌نویسد: اگر چه در کتب انساب ذکری از او به میان نیامده، اما او از شهدای کربلا است.[۶] محمد بن علی بن حمزه نام او را در شمار شهدای کربلا آورده است. [۷]
در زیارت‌نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.[۸] شهادت او جای تردید دارد.
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 470.
پی نوشت
- ↑ - مقاتل الطالبیین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، ترجمۀ هاشم رسولی محلاتی، تهران: کتابفروشی صدوق. ، ص57.
- ↑ - لباب الانساب و الالقاب و الاعقاب، بیهقی، ابوالحسن علی بن زید (ابن فندق)، به تصحیح سیدمهدی رجایی اصفهانی، قم: کتابخانه آیت الله مرعشی، 1410 ﻫ ق. ، ج1، ص400.
- ↑ - همانجا.
- ↑ - مقتل الحسین (ع)، ج2، ص47.
- ↑ -بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، 1362 ش.، ج45، ص39.
- ↑ - مقاتل الطالبیین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، ترجمۀ هاشم رسولی محلاتی، تهران: کتابفروشی صدوق. ، ص57.
- ↑ -بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، 1362 ش.، ج45، ص39.
- ↑ - برای تفصیل بیشتر رک : مقاتل الطالبیین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، ترجمۀ هاشم رسولی محلاتی، تهران: کتابفروشی صدوق. ، ص57؛ مقتل الحسین (ع)، ج2، ص47؛ قاموس الرجال، طوسی التستری، محمدتقی، تهران: مرکز نشر کتاب، 1379 ه ق.، ج1، ص247؛انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1387 ش.، 154؛ وسیله الدارین فی انصار الحسین، موسوی زنجانی، بیروت: مؤسسه اعلمی، 1402 ﻫ ق. ، ص256.