عطیه

نام عطیّه،همواره در کنار نام جابر بن عبد الله انصارى مطرح مى‌شود که با هم پس از شهادت امام حسین«ع»در اربعین اوّل به زیارت قبر آن حضرت آمدند و چون جابر نابینا شده بود،عطیّه او را در این زیارت همراهى مى‌کرد.بنا به برخى نقلها،هنگام بازگشت اهل بیت از سفر شام،در کربلا با جابر و عطیّه برخورد کردند.عطیّة بن سعد بن جنادۀ عوفى،از رجال علم و حدیث شیعه بود.وى در زمان خلافت امیر المؤمنین«ع»در کوفه به دنیا آمد.نام عطیّه،به پیشنهاد آن حضرت بر وى نهاده شد.او از راویان موثق شیعه بود که حتّى در کتب رجالى اهل سنّت هم توثیق شده است.وى به جرم تشیّع و هوادارى على«ع»از سوى حجّاج بن یوسف تحت تعقیب بود و به فارس گریخت.به دستور حجاج،او را گرفتند و چون حاضر نشد على علیه السلام را لعن کند،چهار صد تازیانه بر بدنش زدند و موى سر و ریش او را تراشیدند.از آن پس به خراسان رفت و پس از مدّتى به کوفه بازگشت.در کوفه بود تا در سال 111 هجرى درگذشت.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 317-318.