فرات
نام نهرى در سرزمین کربلا،که حادثۀ عاشورا نزدیک آن اتفاق افتاد و امام حسین«ع»و یارانش لب تشنه در کنار آب،شهید شدند.فرات،نهر مقدّس و با فضیلتى است که طبق روایات،دو ناودان از بهشت بر آن مىریزد و نهرى پربرکت است و کودکى که کامش را با آب فرات بردارند،دوستدار اهل بیت«ع»مىشود. [۱] در حدیث است که فرات،مهریّۀ زهراست. [۲] مستحبّ است براى زیارت امام حسین از آب فرات غسل زیارت کنند که موجب آمرزش گناهان است. [۳] نوشیدن از آب فرات نیز مطلوب است.امام صادق«ع»به سلیمان بن هارون فرمود:«ما اظنّ احدا یحنّک بماء الفرات الاّ احبّنا اهل البیت». [۴]
و نیز فرمود:«من شرب من ماء الفرات و حنّک به فانّه یحبّنا اهل البیت»، [۵] هر کس از آب فرات بنوشد و کام را با آن بردارد،او دوستدار ما خاندان خواهد بود.در حدیث،از فرات بعنوان نهر مؤمن و نیز نهر بهشتى یاد شده است:«نهران مؤمنان و نهران کافران،فالمؤمنان:
الفرات و نیل مصر...» [۶] «اربعة انهار من الجنّة:الفرات...». [۷]
«فرات»یادآور عظیمترین حماسۀ خونین و ماندگارترین صحنۀ وفا و صبر است.
شیر مردان عاشورایى در کربلا،در محرّم سال 61 هجرى توسّط نیروهاى«ابن زیاد»در محاصره قرار گرفتند و آب به روى اردوگاه امام حسین«ع»و اطفال و خیمهها بسته شد.
سپاه دشمن مىخواست با قرار دادن حسین«ع»در مضیقۀ بىآبى،او را به تسلیم وادارد ، امّا آن حضرت مرگ شرافتمندانه و تشنهکامانه را برگزید. عباس«ع»که براى آب آوردن از فرات،براى کودکان تشنه رفته بود.در کنار همین نهر علقمه دستانش قطع شد و به شهادت رسید.«آب فرات»همچون«خاک کربلا»،هر دو آموزگار شجاعت و الهامبخش شهادتند.از این رو برداشتن کام نوزاد با آب فرات یا تربت حسینى،چشاندن طعم شجاعت و انتقال فرهنگ شهادت در دل و جان شیعه است. امّا موقعیّت جغرافیایى فرات:«شطّى است در مغرب کشور عراق و متشکّل است از دو شعبۀ«قره سو»و«مراد چاى»که سرچشمۀ آنها نزدیک رود«ارس»در ارمنستان ترکیّه است.موقعى که دو شعبۀ قرهسو و مراد چاى به هم مىرسند،فرات به دجله نزدیک مىشود،ولى مجدّدا دجله متوجّه جنوب شرقى شده و فرات به سمت مغرب مایل مىشود و سپس در نزدیکى خلیج فارس به رود دجله مىپیوندد و از آن پس مجموع این دو رود به نام«شطّ العرب»خوانده مىشود و به خلیج فارس مىریزد.سرزمینى را که بین دو رود دجله و فرات واقع است«الجزیره»مىگویند.طول رودخانۀ فرات تقریبا 2900 کیلومتر است.جریان فرات در جلگۀ بین النهرین بسیار ملایم است و داراى بسترى عریض مىباشد.یگانه عامل حاصلخیزى خاک عراق و جلب جمعیّت در جلگۀ خشک و گرم بین النهرین،دو رود فرات و دجله مىباشد.بابل،پایتخت قدیم کشور بابل در ساحل فرات بنا شده بود.» [۸]
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 341-342.