عابس بن ابى شبیب شاکرى

از شهداى کربلاست.عابس،از رجال برجستۀ شیعه و مردى دلیر،سخنور،کوشا و تلاشگر، شب‌زنده‌دار،از طایفۀ بنى شاکر بود.این طایفه از شیعیان مخلص و فداکار در راه ولایت امیر المؤمنین بودند و از شجاعان عرب به شمار مى‌آمدند.به آنان«فتیان العرب» مى‌گفتند.از کسانى بود که وقتى مسلم بن عقیل،نامۀ امام حسین«ع»را براى اهل کوفه خواند، بپا خاست و اعلام هوادارى و حمایت کرد و پس از بیعت کوفیان با مسلم بن عقیل،بعنوان پیک،نامه‌اى از سوى آنان به امام حسین«ع»در مکّه رساند. دلاوریهاى او در کربلا مشهور است.وى همراه هم پیمان خود«شوذب»،در حماسۀ عاشورا به نبرد پرداخت و شهید شد. رشادتهاى او چنان بود که سپاه کوفه از نبرد تن به تن با وى ناتوان بودند.به دستور عمر سعد،از اطراف او را سنگباران کردند.او هم زره از تن بیرون آورد و کلاه‌خود از سر برداشت و لخت شد و با تیغ بر دشمن حمله کرد و یک تنه آن قدر جنگید تا در قلب میدان و محاصرۀ دشمن به شهادت رسید. سر او را از پیکرش جدا ساختند.سر مطهرش در دست عدّه‌اى بود و هر کدام مدعى بودند که من بودم که او را کشتم،تا به جایزه‌اى دست یابند.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 275.