ساربان

روایت شده است:یکى از شتربانان کاروان حسینى پس از شهادت امام،به طمع برداشتن بند زیر جامۀ آن حضرت،دوباره به مقتل آن امام بازگشت و آن حضرت را سر بریده و خونین یافت.دست برد تا آن بند را بردارد،که دست امام بر آمد و بر دست او زد و مانع شد.کاردى در آورد و انگشت یا دست حضرت را برید تا آن بند را برگیرد.امام دست چپ را برآورد،دست چپ را هم برید. این شخص،بعدا چهره‌اش سیاه شد و در راه مکّه فریاد بر مى‌آورد که:«ایّها النّاس!دلّونى على اولاد محمّد». نام او را«بریدة بن وائل»گفته‌اند.این قضیّه به صورتهاى دیگر هم در برخى کتب نقل شده است، از جمله دربارۀ کسى به نام ابحر بن کعب،که لباس از تن آن حضرت در آورد و او را عریان نهاد.

بعدا دستانش مثل دو چوب خشک،خشکید. امّا نمى‌توان به صحّت آنها اطمینان یافت.

در نقلها،گاهى قضیۀ انگشت و انگشتر هم آمده است و اینکه،بجدل بن سلیم انگشت را با انگشتر قطع کرد و انگشتر را به غارت برد.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 219.