تسبیح تربت

تربت سید الشهدا (ع)، به خاطر قداست و فضیلت و الهام‌بخشى، هم مورد سجود قرار مى‌گیرد، هم از آن تسبیح براى ذکر گفتن تهیه مى‌شود، هم کام نوزاد را بر مى‌دارند، هم همراه میت به صورت حنوط، به کار مى‌رود. از امام صادق«ع»احادیثى در فضیلت تسبیح تربت سید الشهدا روایت شده است.

حضرت زهرا (س) از تربت حمزه سید الشهدا، تسبیحى ساخته و به نخ کرده بود و با آن، ذکر تسبیحات مى‌گفت، مردم همچنان کردند. چون حسین (ع) شهید شد، به خاطر مزیت و فضیلت تربت او، این کار درباره تربت قبر آن امام شهید انجام گرفت.

پیش از تسبیح گلى، حضرت زهرا تسبیحى داشت از نخ پشمین که به آن گره‌هاى متعدّد زده بود و آن را مى‌گرداند و تسبیح و تکبیر مى‌گفت، تا آنکه حضرت حمزه در جنگ احد به شهادت رسید. آنگاه از تربت او تسبیحى ساخت. رسم مردم بر این جارى شد تا آنکه پس از شهادت امام حسین (ع)، از تربت قبر او تسبیح فراهم مى‌کردند:

«فلمّا قتل الحسین صلوات اللّه علیه عدل بالأمر الیه فاستعملوا تربته لما فیه من الفضل و المزیّه.»

دو حدیث در فضیلت تسبیح تربت: امام صادق (ع) فرمود:

«من کانت معه سبحة من طین قبر الحسین علیه السلام کتب مسبّحا و ان لم یسبّح بها»

هر که تسبیحى از تربت قبر حسین (ع) داشته باشد، تسبیحگوى نوشته مى‌شود، هر چند با آن تسبیح نگوید. اما کاظم (ع) فرمود:

«لا یستغنى شیعتنا عن اربع:... و سبحة من طین قبر الحسین فیها ثلاث و ثلاثون حبّة...» شیعۀ ما از چهار چیز بى‌نیاز نیست:... یکى هم تسبیحى با 33 دانه از خاک قبر امام حسین (ع).

منابع

برگرفته از جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 112-113.