بنى اسد
نام طایفه‌اى که نزدیک کربلا ساکن بودند و فرداى عاشورا، پس از رفتن سپاه عمر سعد، عده‌اى از آنان براى دفن اجساد مطهر شهداى اهل بیت (ع) به کربلا آمدند[۱] و چون اجساد را نمى‌شناختند، متحیر بودند. در آن هنگام، حضرت سجّاد (ع) آمد و پیکر اهل بیت (ع) و اصحاب را یک به یک به آنان شناساند و آنان در دفن شهدا، حضرت را یارى کردند و براى خویش، افتخار آفریدند. در «دایرة المعارف تشیع» آمده است:
«بنى اسد، نام تیره‌اى از قبایل عرب، از فرزندان اسد بن خزیمه بن مدرکه...این قبیله توفیق و افتخار دفن پیکر مطهر حضرت سید الشهدا (ع) و انصار آن حضرت را پس از واقعه کربلا در سال 61 ه.ق داشتند. جمعى از اصحاب، علما، شعرا و زعماى امامیه از این قبیله برخاسته‌اند. برخى از همسران پیامبر اکرم (ص) نیز از همین قبیله بوده‌اند. این قبیله در سال 19 هجرى از بلاد حجاز به عراق رفته، در کوفه و غاضریه از نواحى کربلا سکونت کردند. از قبایل سلحشور عرب محسوب مى‌گردند. هنگام بناى کوفه، این قبیله محلّه خاصى را در جنوب مسجد کوفه به خویش اختصاص دادند. در سال 36 هجرى در جنگ جمل، با على (ع) بیعت کردند و در کنار آن حضرت جنگیدند. در قیام عاشورا در سال 61 به سه دسته تقسیم شدند:
موافق با حضرت و مخالف و بى‌طرف.
از سران موافق بودند و حرمله بن کاهل اسدى، قاتل طفل شیرخوار، از سران مخالف بود.
گروهى از دستۀ سوم (بى‌طرفها) پس از شهادت حسین، زنان‌شان بر میدان جنگ گذر کرده و اجساد را دیدند و تحت تأثیر قرار گرفتند و به سرزمین خود رفته، مردان را جهت دفن اجساد، خبر کردند. ابتدا زنان بیل و کلنگ به دست گرفته به طرف کربلا روان شدند. پس از مدّتى وجدان مردان بنى اسد بیدار گشت و به خود آمدند و به دنبال زنان راه افتاده به دفن اجساد امام و یارانش پرداختند. این فداکارى سبب شهرت آنان شد و از آن پس شیعیان به نظر احترام و محبت به قبیلۀ بنى اسد مى‌نگرند».[۲]
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 77-78.