محمد حسین بهجتی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «محمد حسین بهجتی فرزند تقی متخلص به «شفق» در سال 1314 ه. ش در شهر اردکان متولد شد....» ایجاد کرد)
 
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''محمد حسین بهجتی''' از شاعران معاصر است.
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =محمد حسین بهجتی
| تصویر                  =ایت الله بهجتی شفق.jpg
| توضیح تصویر            =
| نام اصلی              =
| زمینه فعالیت          =
| ملیت                  =
| تاریخ تولد            =
| محل تولد                =
| والدین                =
| تاریخ مرگ              =
| محل مرگ                =
| علت مرگ                =
| محل زندگی              =
| مختصات محل زندگی        =
| مدفن                  =
|مذهب                  =
|در زمان حکومت          =
|اتفاقات مهم            =
| نام دیگر              =
|لقب                    =
|بنیانگذار              =
| پیشه                  =
| سال‌های نویسندگی        =
|سبک نوشتاری            =
|کتاب‌ها                =
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|دیوان اشعار            =
|تخلص                    = «شفق»
|فیلم ساخته بر اساس اثر=
| همسر                    =
| شریک زندگی            =
| فرزندان                =
|تحصیلات                  =
|دانشگاه                =
|حوزه                  =
|شاگرد                  =
|استاد                  =
|علت شهرت              =
| تأثیرگذاشته بر        =
| تأثیرپذیرفته از        =
| وب‌گاه                  =
|گفتاورد                =
|امضا                  =
}}
==زندگینامه==
محمد حسین بهجتی فرزند تقی متخلص به «شفق» در سال 1314 ه. ش در شهر اردکان متولد شد. به علت مخالفت پدرش نتوانست تحصیلات خود را از حد ابتدایی بالاتر برد، به ناچار به تحصیل علوم دینی پرداخت و در سال 1331 برای ادامه تحصیل به قم عزیمت نمود در قم در نزد اساتید گرانقدری کسب فیض نمود. از سال 1351 شمسی به مدت 9 سال در تهران سکونت اختیار نمود.
محمد حسین بهجتی فرزند تقی متخلص به «شفق» در سال 1314 ه. ش در شهر اردکان متولد شد. به علت مخالفت پدرش نتوانست تحصیلات خود را از حد ابتدایی بالاتر برد، به ناچار به تحصیل علوم دینی پرداخت و در سال 1331 برای ادامه تحصیل به قم عزیمت نمود در قم در نزد اساتید گرانقدری کسب فیض نمود. از سال 1351 شمسی به مدت 9 سال در تهران سکونت اختیار نمود.


خط ۴: خط ۵۴:


وی از شاعران خوش ذوق و توانایی است که شعر و شاعری را از دوران تحصیل در قم آغاز کرد و در جریان انقلاب و پیروزی آن اشعار زیادی از او در مجلات مختلف به چاپ رسیده است. <ref>سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج 3، ص 1956.</ref>
وی از شاعران خوش ذوق و توانایی است که شعر و شاعری را از دوران تحصیل در قم آغاز کرد و در جریان انقلاب و پیروزی آن اشعار زیادی از او در مجلات مختلف به چاپ رسیده است. <ref>سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج 3، ص 1956.</ref>
 
==اشعار==


{{شعر}}
{{شعر}}

نسخهٔ ‏۲۰ دسامبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۸:۲۵

محمد حسین بهجتی از شاعران معاصر است.

محمد حسین بهجتی
ایت الله بهجتی شفق.jpg
تخلص «شفق»

زندگینامه

محمد حسین بهجتی فرزند تقی متخلص به «شفق» در سال 1314 ه. ش در شهر اردکان متولد شد. به علت مخالفت پدرش نتوانست تحصیلات خود را از حد ابتدایی بالاتر برد، به ناچار به تحصیل علوم دینی پرداخت و در سال 1331 برای ادامه تحصیل به قم عزیمت نمود در قم در نزد اساتید گرانقدری کسب فیض نمود. از سال 1351 شمسی به مدت 9 سال در تهران سکونت اختیار نمود.

پس از انقلاب و با شهادت آیة اله صدوقی و انتصاب امام جمله اردکان به جای آن شهید، به حکم امام خمینی به سمت امام جمعه‌ی اردکان منصوب گردید.

وی از شاعران خوش ذوق و توانایی است که شعر و شاعری را از دوران تحصیل در قم آغاز کرد و در جریان انقلاب و پیروزی آن اشعار زیادی از او در مجلات مختلف به چاپ رسیده است. [۱]

اشعار

بلبلم و زمزمه سر می‌دهم‌ از گل روی تو خبر می‌دهم
لاله‌ام و بر دل من داغ توست‌ هدیه‌ات از خون جگر می‌دهم
عاشقم و کعبه‌ی کوی تو را بوسه به دیوار و به در می‌دهم
شمعم و با هر نفس آتشین‌ از تب عشق تو خبر می‌دهم
ای تو امید دل من یا حسین‌ خاک رهت جای به سر می‌دهم
با نظری گر بنوازی مرا جان به تو پاداش نظر می‌دهم
گر ببریدند یکی دست من‌ در ره تو دست دگر می‌دهم
عاشق حقّم من و در راه دوست‌ دست و دل و دیده و سر می‌دهم
نیست عجب گر ز دلم خون چکید باغ گلم، لاله‌ی تر می‌دهم
من خجلم گر که نیاوردم آب‌ از مژه‌ام، سیل گهر می‌دهم
طوطی طبع «شفق» خسته را از دم جانبخش شکر می‌دهم


لب تشنه بود و شمر برید از قفا سرش‌ من بر رخش نظاره‌کنان در برابرش
دیگر چه احتیاج به شمشیر آبدار بس بود بهر کشتن او داغ اکبرش
با جسم چاک‌چاک غریبانه جان سپرد نگذاشتند تا که به دامان نهم سرش
دیگر چه تاب داشت تن پاره پاره‌اش‌ کز جور تاختند ستوران به پیکرش
ای جدّم، ای رسول خدا، چون کنم بیان‌ کز دشمنان چه دید سر ناز پرورش
ای مهربان برادرم، ای بر سر افسرم‌ در خاک و خون فتاده‌ای، ای خاک برسرم
ای یادگار مادرم، ای تشنه‌لب حسین‌ برخیز تا رویم، که بی‌یار و یاورم
در دست دشمنان بنگر، خواهرت اسیر آخر مگر نه دختر زهرای اطهرم؟
گر دختر یتیم تو گیرد بهانه‌ات‌ او را دهم چه پاسخ و عذرش چه آورم؟
من با تو آمدم ز مدینه به کربلا اکنون چگونه بی‌تو ره شام بسپرم؟



منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1308-1309.

پی نوشت

  1. سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج 3، ص 1956.