بانى: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «پایه‌گذار،مؤسّس.در فرهنگ عاشورا و مراسم سوگوارى،کسى که بر پاى دارندۀ مجلس ع...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
پایه‌گذار،مؤسّس.در فرهنگ عاشورا و مراسم سوگوارى،کسى که بر پاى دارندۀ مجلس عزا یا تعزیه و روضه و سخنرانى براى امام حسین«ع»و دیگر معصومین است.
بانی به معنای پایه‌گذار، مؤسّس است.


بانى مجلس معمولا بنا به نذر و نیاز یا از روى عشق و علاقه دست به این کار مى‌زند و متکفّل خرج و هزینۀ پذیرایى و اجرت روضه‌خوان و تعزیه‌خوان و واعظ و محلّ برگزارى جلسه مى‌شود.به مؤسّس ساختن مسجد و حسینیّه هم بانى گفته مى‌شود.رسم است که واعظ و مدّاح،بانى مجلس را یاد و دعا مى‌کند که خداوند قبول فرماید و مورد عنایت و کرم ابا عبد الله«ع»قرار گیرد.  
در [[فرهنگ عاشورا]] و [[مراسم سوگوارى]]، کسى که بر پاى دارندۀ [[مجلس عزاداری|مجلس عزا]] یا [[تعزیه خوانی|تعزیه]] و [[روضه خوانی|روضه]] و سخنرانى براى امام حسین (ع) و دیگر معصومین است.


بانى مجلس معمولا بنا به [[نذر]] و نیاز یا از روى عشق و علاقه دست به این کار مى‌زند و متکفّل خرج و هزینۀ پذیرایى و اجرت [[روضه‌ خوان|روضه‌خوان]] و [[تعزیه‌ خوان|تعزیه‌خوان]] و [[واعظ]] و محلّ برگزارى جلسه مى‌شود. به مؤسّس ساختن مسجد و [[حسینیه|حسینیّه]] هم بانى گفته مى‌شود. رسم است که واعظ و [[مداح|مدّاح]]، بانى مجلس را یاد و دعا مى‌کند که خداوند قبول فرماید و مورد عنایت و کرم ابا عبد الله (ع) قرار گیرد.




جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 68.
==منابع==
* ''جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 68.''
 
==پی نوشت==

نسخهٔ ‏۳۰ مهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۵:۰۱

بانی به معنای پایه‌گذار، مؤسّس است.

در فرهنگ عاشورا و مراسم سوگوارى، کسى که بر پاى دارندۀ مجلس عزا یا تعزیه و روضه و سخنرانى براى امام حسین (ع) و دیگر معصومین است.

بانى مجلس معمولا بنا به نذر و نیاز یا از روى عشق و علاقه دست به این کار مى‌زند و متکفّل خرج و هزینۀ پذیرایى و اجرت روضه‌خوان و تعزیه‌خوان و واعظ و محلّ برگزارى جلسه مى‌شود. به مؤسّس ساختن مسجد و حسینیّه هم بانى گفته مى‌شود. رسم است که واعظ و مدّاح، بانى مجلس را یاد و دعا مى‌کند که خداوند قبول فرماید و مورد عنایت و کرم ابا عبد الله (ع) قرار گیرد.


منابع

  • جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 68.

پی نوشت