مصطفی کاشانی میرعزا: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۸: خط ۲۸:
}}'''مصطفی کاشانی،''' معروف به میرعزا، از هنرمندان ایرانی در حوزه [[تعزیه خوانی]] است.
}}'''مصطفی کاشانی،''' معروف به میرعزا، از هنرمندان ایرانی در حوزه [[تعزیه خوانی]] است.


== زندگینامه ==
سید مصطفی کاشانی، ملقب به میرعزا از تعزیه خوانان و تعزیه سرایان کاشان در قرن سیزدهم بود. پسرش میرغم و برادرش میرماتم هم تعزیه خوان و تعزیه گردان بودند. میرعزا به سبب شهرتی که یافت به دعوت [[ناصرالدین شاه حسینی|ناصرالدین شاه]] به تهران رفت و به تعزیه گردانی در [[تکیه دولت]] مشغول شد. اما با گذشت دو سال مورد غضب شاه قرار گرفت و از این مسئولیت عزل گردید.


بسیاری از پیش خوانهایی که در تعزیه‌های تهران و کاشان پس از او رواج یافت، سروده‌ی وی بودند. از دیگر اقدامات میرعزا می‌توان به استفاده از گوشه‌ها و دستگاه‌های کم کاربرد در تعزیه و سرایش تعزیه نامه‌های جدید از جمله مجلس تعزیه قتل ناصرالدین شاه اشاره کرد.
== منبع ==
[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=4167120&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author محسن حسام مظاهری، فرهنگ سوگ شیعی، ویراست دوم 1395، ص 483]
[[رده:افراد]]
[[رده:افراد]]
[[رده:هنرمندان]]
[[رده:هنرمندان]]

نسخهٔ ‏۲۱ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۱۳

میرعزا
میرعزا.jpg
زاده مصطفی کاشانی
کاشان
ملیت ایرانی
شناخته‌شده برای هنرهای نمایشی

مصطفی کاشانی، معروف به میرعزا، از هنرمندان ایرانی در حوزه تعزیه خوانی است.

زندگینامه

سید مصطفی کاشانی، ملقب به میرعزا از تعزیه خوانان و تعزیه سرایان کاشان در قرن سیزدهم بود. پسرش میرغم و برادرش میرماتم هم تعزیه خوان و تعزیه گردان بودند. میرعزا به سبب شهرتی که یافت به دعوت ناصرالدین شاه به تهران رفت و به تعزیه گردانی در تکیه دولت مشغول شد. اما با گذشت دو سال مورد غضب شاه قرار گرفت و از این مسئولیت عزل گردید.

بسیاری از پیش خوانهایی که در تعزیه‌های تهران و کاشان پس از او رواج یافت، سروده‌ی وی بودند. از دیگر اقدامات میرعزا می‌توان به استفاده از گوشه‌ها و دستگاه‌های کم کاربرد در تعزیه و سرایش تعزیه نامه‌های جدید از جمله مجلس تعزیه قتل ناصرالدین شاه اشاره کرد.

منبع

محسن حسام مظاهری، فرهنگ سوگ شیعی، ویراست دوم 1395، ص 483