محمد حسین جلیلی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷۸: | خط ۷۸: | ||
جلیلی در سال 1318 شمسی رهسپار تهران شد و برای ادامه تحصیل به دانشکده معقول و منقول (الهیات) راه یافت و پس از طی مراحل به دریافت لیسانس از آن دانشکده نایل آمد و در سال 1322 شمسی به زادگاه خود مراجعت کرد و به استخدام بانک درآمد و مشغول کار شد و در سال 1358 شمسی به مرض سرطان مثانه بدرود حیات گفت و در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد. جلیلی از شاعران توانا و پر مایه بود و از شعر سبک اساتید کهن را پیروی می‌کرد. غزل را خوب می‌سرود، شعرش دلنشین و از لطف خاصی برخوردار بود. | جلیلی در سال 1318 شمسی رهسپار تهران شد و برای ادامه تحصیل به دانشکده معقول و منقول (الهیات) راه یافت و پس از طی مراحل به دریافت لیسانس از آن دانشکده نایل آمد و در سال 1322 شمسی به زادگاه خود مراجعت کرد و به استخدام بانک درآمد و مشغول کار شد و در سال 1358 شمسی به مرض سرطان مثانه بدرود حیات گفت و در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد. جلیلی از شاعران توانا و پر مایه بود و از شعر سبک اساتید کهن را پیروی می‌کرد. غزل را خوب می‌سرود، شعرش دلنشین و از لطف خاصی برخوردار بود. | ||
== آثار == | ==آثار== | ||
از آثار اجلیلی می توان به موارد زیر اشاره کرد: | از آثار اجلیلی می توان به موارد زیر اشاره کرد: | ||
| خط ۹۱: | خط ۹۱: | ||
{{ب| تا ساز دل به شور حسینی ترانه گوست|جان جهان به نغمه‌ی او گرم‌های و هوست }} | {{ب| تا ساز دل به شور [[حسینی]] ترانه گوست|جان جهان به نغمه‌ی او گرم‌های و هوست }} | ||
{{ب| بگذر به کربلا که پس از قرن‌ها هنوز|از بوی و موی | {{ب| بگذر به [[کربلا]] که پس از قرن‌ها هنوز|از بوی و موی اکبر و [[عباس]] مشک بوست }} | ||
{{ب| داس خزان به باغ محمّد گلی نهشت|آری فلک به آل نبی سخت کینه جوست }} | {{ب| داس خزان به باغ محمّد گلی نهشت|آری فلک به آل نبی سخت کینه جوست }} | ||
| خط ۱۰۸: | خط ۱۰۸: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1204.] | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1204.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
نسخهٔ ۱۷ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۳۵
محمد حسین جلیلی (1298 ه.ش- 1358 ه.ش) از شاعران معاصر ایرانی است
| محمد حسین جلیلی | |
|---|---|
| زادروز | 1298 ه. ش باختران (کرمانشاه) |
| مرگ | 1358 ه.ش |
| پیشه | شاعر |
| کتاب‌ها | «کرمانشاهان باستان» «تاریخ ایل و طایفه زنگنه»، «تاریخچه اوقاف در کرمانشاه»، «تاریخ ادبیات ایران از صفویه تا مشروطیت»، «یک دوره صرف و نحو و دستور زبان فارسی»، «ترجمه زبدة النصرة نخبة العصرة» تألیف بیداری اصفهانی که به نام «تاریخ سلسله‌ی سلجوقی» |
| تخلص | بیدار |
زندگینامه
محمد حسین جلیلی متخلّص به «بیدار» در سال 1298 ه. ش در باختران (کرمانشاه) به دنیا آمد. پدرش آیت اللّه حاج شیخ محمد هادی جلیلی از اجله علمای کرمانشاه بود و ریاست حوزه علمیه و روحانی آن شهر را به عهده داشت. جلیلی از شاعران خوب و کم شعر معاصر بود. وی علوم ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود به پایان رساند آنگاه به تحصیل علوم قدیمه پرداخت.
جلیلی در سال 1318 شمسی رهسپار تهران شد و برای ادامه تحصیل به دانشکده معقول و منقول (الهیات) راه یافت و پس از طی مراحل به دریافت لیسانس از آن دانشکده نایل آمد و در سال 1322 شمسی به زادگاه خود مراجعت کرد و به استخدام بانک درآمد و مشغول کار شد و در سال 1358 شمسی به مرض سرطان مثانه بدرود حیات گفت و در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد. جلیلی از شاعران توانا و پر مایه بود و از شعر سبک اساتید کهن را پیروی می‌کرد. غزل را خوب می‌سرود، شعرش دلنشین و از لطف خاصی برخوردار بود.
آثار
از آثار اجلیلی می توان به موارد زیر اشاره کرد:
«کرمانشاهان باستان»، «تاریخ ایل و طایفه زنگنه»، «تاریخچه اوقاف در کرمانشاه»، «تاریخ ادبیات ایران از صفویه تا مشروطیت»، «یک دوره صرف و نحو و دستور زبان فارسی»، «ترجمه زبدة النصرة نخبة العصرة» تألیف بیداری اصفهانی که به نام «تاریخ سلسله‌ی سلجوقی»
دیوان اشعارش را فاضل محقق و شاعر ارجمند ید اللّه عاطفی به چاپ رسانده است. [۱]
اشعار
شور حسینی
| تا ساز دل به شور حسینی ترانه گوست | جان جهان به نغمه‌ی او گرم‌های و هوست | |
| بگذر به کربلا که پس از قرن‌ها هنوز | از بوی و موی اکبر و عباس مشک بوست | |
| داس خزان به باغ محمّد گلی نهشت | آری فلک به آل نبی سخت کینه جوست | |
| طی کرد شاه دین ره اخلاص را به سر | از سر قدم کنند مقیمان کوی دوست | |
| زینب زبان به خطبه گشاده‌ست لاجرم | چشم حسین از سر نی مات روی اوست | |
| سر را به سجده در دم آخر نهاد و گفت | از دوست هر بلا که به من می‌رسد نکوست | |
| یادی ز قدّ اکبر و اشک حسین کرد | «بیدار» چون بارید به سروی که طرف جوست |
منابع
پی نوشت
- ↑ سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج 1، ص 645.