سیره امام حسین(ع)

سیره امام حسین(ع) سیره اخلاقى و رفتارى سیدالشهدا(ع) است که نشان دهنده روح بلند او و تربیت در دامان پیامبر و على(ع) و تجسم قرآن کریم در عمل و اخلاق اوست.

ویژگیها

سیدالشهدا مهمان‌نواز و بخشنده بود، به خویشاوندان رسیدگى مى‌کرد، سائلان را محروم نمى‌گذاشت، به فقیران مى‌رسید، برهنگان را پوشانده و گرسنگان را سیر مى‌کرد، بدهى بدهکاران را مى‌داد، بر یتیمان شفقت و مهربانى داشت، ضعیفان را کمک و یارى مى‌کرد، صدقاتش فراوان بود و مالى که به دستش مى‌رسید میان تهیدستان تقسیم مى‌کرد. بسیار عبادت خدا مى‌کرد و روزه مى‌گرفت، بیست و پنج بار پیاده به سفر حج رفت، شجاعتش زبانزد همگان بود، در میدان نبرد استوار و بى‌باک بود، اراده‌اى نیرومند و روحیه‌اى والا داشت، هرگز ذلت و حقارت را نمى‌پذیرفت، مرگ را بر زندگى ذلیلانه ترجیح مى‌داد، غیرتمند بود، صراحت لهجه و صلابت در بیان حق داشت، حلم و بردبارى و تحملش بسیار بود، کریم و بزرگوار بود و با کمترین بهانه‌اى غلامان و کنیزان خویش را آزاد مى‌کرد، شبها انبان غذا به در خانه محرومان مى‌برد، متواضعانه با فقیران و مساکین همنشین و هم غذا مى‌شد. امر به معروف و نهى از منکر را دوست داشت و از خلافها و جنایتهاى ظالمان بشدت انتقاد مى‌کرد، جوانمرد و با فتوت و اهل گذشت بود، کینه بدى‌کننده را به دل نمى‌گرفت، اهل عفو بود، بزرگى روح و کرم او همه را شیفته رفتارش مى‌ساخت، خانه‌اش پناهگاه و مرکز امید درماندگان بود، اهل شب‌زنده‌دارى بود، در شب و روز هزار رکعت نماز مى‌خواند، در ماه رمضان ختم قرآن مى‌کرد، پولها و بخششهایى را که معاویه مى‌فرستاد مى‌گرفت و میان فقرا تقسیم مى‌کرد، سالى یک بار نصف همه دارایى خود را در راه خدا به نیازمندان صدقه مى‌داد، ثروت را ذخیره نمى‌کرد، محاسن خویش را خضاب مى‌کرد.

در نهضت عاشورا

خصلتهاى برجسته و سیره متعالى آن حضرت، در صحنه‌هاى مختلف نهضت عاشورا نیز جلوه داشت.به عنوان نمونه:

قاطعانه بیعت با یزید را رد کرد و از مدینه خارج شد، در سخت‌ترین شرایط محاصره و سختى و تشنگى در کربلا هم پیشنهاد تسلیم شدن و بیعت را نپذیرفت، عزتمندانه به استقبال شهادت رفت، جوانمردانه به حر و سپاه تشنه او در طول راه آب داد و بالاخره توبه حر را روز عاشورا پذیرفت، بیعت خود را از یاران برداشت تا هر که مى‌خواهد برگردد، غلام و خادم خویش را هم آزاد گذاشت و از او خواست که اگر مى‌خواهد برود، به یتیمان مسلم بن عقیل پس از شهادت پدرشان مهربانى کرد، شب عاشورا را براى مناجات و تلاوت قرآن و عبادت مهلت خواست، تا آخرین لحظات حتى در قتلگاه هم حالت تسلیم و رضا داشت، بر سختیها و شداید کربلا و شهادت اصحاب صبورى کرد، روز عاشورا با آن همه داغ و مصیبت و تشنگى و تنهایى چون شیر جنگید و از انبوه دشمن نهراسید، قیام خویش را با انگیزه امر به معروف و نهى از منکر دانست، بارها در طول سفر کربلا بى‌اعتبارى دنیا را گوشزد کرد و زهد خویش را نشان داد، هتاکیهاى دشمنان را روز عاشورا حلیمانه تحمل کرد، اثر انبانهایى که به خانه محرومان برده‌بود، پس از شهادتش بر پشت و دوش آن حضرت دیده شد.

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۲۳۵-۲۳۶.