امیر حسین کوکبانی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۶: خط ۴۶:
|امضا                  =  
|امضا                  =  
}}
}}
'''امیر حسین کوکبانی'''، از شعرای عرب زبان اهل یمن است.


 
== زندگینامه ==
سیّد حسین بن عبد القادر کوکبانی از مشاهیر یمن بود، که به سال 1112 ه. ق درگذشته است. دیوان شعری از او باقی مانده که برادرش محمّد بعد از مرگش آن را جمع‌آوری نموده است. <ref> ادب الطف؛ ج 5، ص 175.</ref>
سیّد حسین بن عبد القادر کوکبانی از مشاهیر یمن بود، که به سال 1112 ه. ق درگذشته است. دیوان شعری از او باقی مانده که برادرش محمّد بعد از مرگش آن را جمع‌آوری نموده است. <ref> ادب الطف؛ ج 5، ص 175.</ref>


 
== نمونه اشعار ==
1- فی خدک الشفق القانب بدی و علی‌قتل الحسین دلیل حمرة الشفق
1- فی خدک الشفق القانب بدی و علی‌قتل الحسین دلیل حمرة الشفق


خط ۶۷: خط ۶۸:


4- و علی (ع) که چشم خداست هم بر او می‌گرید.
4- و علی (ع) که چشم خداست هم بر او می‌گرید.
==منابع==
==منابع==


دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 451.
* دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 451.


==پی نوشت==
==پی نوشت==
خط ۸۱: خط ۷۷:
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران عرب]]
[[رده:شاعران عرب]]
<references />

نسخهٔ ‏۱۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۱

امیر حسین کوکبانی‌
زادروز یمن
مرگ 1112 ه. ق.
پیشه شاعر

امیر حسین کوکبانی، از شعرای عرب زبان اهل یمن است.

زندگینامه

سیّد حسین بن عبد القادر کوکبانی از مشاهیر یمن بود، که به سال 1112 ه. ق درگذشته است. دیوان شعری از او باقی مانده که برادرش محمّد بعد از مرگش آن را جمع‌آوری نموده است. [۱]

نمونه اشعار

1- فی خدک الشفق القانب بدی و علی‌قتل الحسین دلیل حمرة الشفق

2- ویلاه من لاقی الجواب و کربهایا کربلا أرضیت قتل حسین

3- کل شی‌ء فی عالم الکون أرخی‌عینه بالدموع یبکی حسینا

4- نزّه اللّه عن بکا، و علی‌قذ بکاه و کان للّه عینا [۲]


1- بر گونه‌ی تو سرخی شفق آشکار شده، زیرا کشته شدن حسین (ع) دلیل سرخی شفق است.

2- وای بر کسی‌که به کربلا بگوید: ای کربلا! آیا به قتل حسین راضی هستی؟!

3- در عالم هستی هرچیزی که وجود دارد برای حسین گریان است.

4- و علی (ع) که چشم خداست هم بر او می‌گرید.

منابع

  • دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 451.

پی نوشت

  1. ادب الطف؛ ج 5، ص 175.
  2. همان؛ ص 175 و 176.