عبدالرحمن بن عبد ربه انصاری خزرجی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(افزودن لینک داخلی +فارسی نویسی اعداد+ اصلاح جملات و پاراگراف) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
==زندگی‌نامه== | ==زندگی‌نامه== | ||
آیت‌الله خویی در کتاب خود متذکر شده است که شیخ طوسی در رجال خویش یک بار او را از اصحاب امام علی(ع) و یک بار نیز از اصحاب [[امام حسین (ع)|امام حسین(ع)]] شمرده است.<ref>معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، | آیت‌الله خویی در کتاب خود متذکر شده است که شیخ طوسی در رجال خویش یک بار او را از اصحاب امام علی(ع) و یک بار نیز از اصحاب [[امام حسین (ع)|امام حسین(ع)]] شمرده است.<ref>معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، ج9، ص347.</ref> | ||
عبدالرحمن از قبیله خزرج که در مدینه زندگی می‌کردند و بعدها ساکن [[کوفه]] شدند.<ref> رجال طوسی، | عبدالرحمن از قبیله خزرج که در مدینه زندگی می‌کردند و بعدها ساکن [[کوفه]] شدند.<ref> رجال طوسی، ص77. </ref> وی فردی شجاع، فداکار، قاری و مفسر قرآن و از دوستداران [[اهل بیت (ع)|اهل بیت(ع)]] بود. ابن حجر عسقلانی او را در شمار صحابه یاد کرده و به نقل از کتاب الموالات حدیثی از اَصبَغ بن نُباتَه آورده است که وقتی امام علی(ع) در رَحبَه مسجد کوفه فرمود: «هر کدام از شما که سخنان پیامبر(ص) در غدیرخم را شنیده، به پا خیزد و گواهی دهد.» آن‌گاه عده‌ای برخاستند و گواهی دادند. | ||
از جمله آنان عبدالرحمن بود که گفت: | از جمله آنان عبدالرحمن بود که گفت: | ||
من از پیامبر(ص) شنیدم که فرمود: «خداوند ولی من است و من ولی مومنانم. پس هر کس من مولای او هستم، این علی مولای اوست.»<ref>الاصابه فی تمییز الصحابه، | من از پیامبر(ص) شنیدم که فرمود: «خداوند ولی من است و من ولی مومنانم. پس هر کس من مولای او هستم، این علی مولای اوست.»<ref>الاصابه فی تمییز الصحابه، ج2، ص408.</ref> | ||
==نقش در واقعه کربلا== | ==نقش در واقعه کربلا== | ||
عبدالرحمن در کوفه برای امام حسین(ع) بیعت می‌گرفت. او به مکه آمد و به امام حسین(ع) پیوست و او را تا [[کربلا]] همراهی کرد. شب [[عاشورا]]، [[بریر بن خضیر همدانی|بریر بن خضیر همدانی]] در صبحت با وی مزاح می‌کرد.<ref>تاریخ الطبری، | عبدالرحمن در کوفه برای امام حسین(ع) بیعت می‌گرفت. او به مکه آمد و به امام حسین(ع) پیوست و او را تا [[کربلا]] همراهی کرد. شب [[عاشورا]]، [[بریر بن خضیر همدانی|بریر بن خضیر همدانی]] در صبحت با وی مزاح می‌کرد.<ref>تاریخ الطبری، ج5، ص424؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ص446؛ البدایه و النهایه، ج8، ص177-178.</ref> | ||
صبح عاشورا و در حمله اول به [[شهادت]] رسید. اگر چه بنا به نقل ابن شهر آشوب او در جنگ تن به تن کشته شد.<ref>ر.ک : الاصابه فی تمییز الصحابه، | صبح عاشورا و در حمله اول به [[شهادت]] رسید. اگر چه بنا به نقل ابن شهر آشوب او در جنگ تن به تن کشته شد.<ref>ر.ک : الاصابه فی تمییز الصحابه، ج2، ص408. </ref> اما قول اول از اعتبار بیشتر برخوردار است. او به هنگام شهادت 70 سال سن داشت.<ref>برای تفصیل بیشتر ر.ک : تاریخ الطبری، ج5، ص423-424؛ اللهوف فی قتلی الطفوف (مقتل الحسین)، ص20؛ رجال طوسی، ص77؛ اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج5، ص334؛ الاصابه فی تمییز الصحابه، ج2، ص408؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، ج2، ص145؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص؛ 121-122، 157-158، 217؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، ج45، ص1؛ اقبال بالاعمال الحسنه فیما یعمل مره فی السنه، ج3، ص79؛ قاموس الرجال، ج8، ص7؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج4، ص60؛ جامع الرواه، اردبیلی غروری حائری، ج1، ص451؛ انصار الحسین(ع)، ص108-109؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، ج9، ص347؛ الحدائق الوردیه، ص102؛ مثیر الاحزان، ص154؛ الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب، ج1، ص49؛ فرسان الهیجاء، ج1، ص184.</ref> | ||
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است. | در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است. | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [[مرضیه محمدزاده|مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص | * [[مرضیه محمدزاده|مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 293-294.]] | ||
==پی‌نوشت== | ==پی‌نوشت== | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
[[رده: شهیدان عاشورا]] | [[رده: شهیدان عاشورا]] | ||
<references /> | <references /> | ||
[[en:Abd al-Rahman b. Abd Rabb al-Ansari al-Khazraji]] | |||
نسخهٔ ۱۰ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۱۳
عبدالرحمن بن عبد ربّه انصاری خزرجی، از اصحاب پیامبر(ص)، امام علی(ع) و امام حسین(ع) بود.
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالرحمن بن عبد ربّه انصاری خزرجی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | در کوفه برای امام حسین (ع) بیعت می‌گرفت، صبح عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید |
زندگی‌نامه
آیت‌الله خویی در کتاب خود متذکر شده است که شیخ طوسی در رجال خویش یک بار او را از اصحاب امام علی(ع) و یک بار نیز از اصحاب امام حسین(ع) شمرده است.[۱]
عبدالرحمن از قبیله خزرج که در مدینه زندگی می‌کردند و بعدها ساکن کوفه شدند.[۲] وی فردی شجاع، فداکار، قاری و مفسر قرآن و از دوستداران اهل بیت(ع) بود. ابن حجر عسقلانی او را در شمار صحابه یاد کرده و به نقل از کتاب الموالات حدیثی از اَصبَغ بن نُباتَه آورده است که وقتی امام علی(ع) در رَحبَه مسجد کوفه فرمود: «هر کدام از شما که سخنان پیامبر(ص) در غدیرخم را شنیده، به پا خیزد و گواهی دهد.» آن‌گاه عده‌ای برخاستند و گواهی دادند.
از جمله آنان عبدالرحمن بود که گفت:
من از پیامبر(ص) شنیدم که فرمود: «خداوند ولی من است و من ولی مومنانم. پس هر کس من مولای او هستم، این علی مولای اوست.»[۳]
نقش در واقعه کربلا
عبدالرحمن در کوفه برای امام حسین(ع) بیعت می‌گرفت. او به مکه آمد و به امام حسین(ع) پیوست و او را تا کربلا همراهی کرد. شب عاشورا، بریر بن خضیر همدانی در صبحت با وی مزاح می‌کرد.[۴]
صبح عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید. اگر چه بنا به نقل ابن شهر آشوب او در جنگ تن به تن کشته شد.[۵] اما قول اول از اعتبار بیشتر برخوردار است. او به هنگام شهادت 70 سال سن داشت.[۶]
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.
منبع
پی‌نوشت
- ↑ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، ج9، ص347.
- ↑ رجال طوسی، ص77.
- ↑ الاصابه فی تمییز الصحابه، ج2، ص408.
- ↑ تاریخ الطبری، ج5، ص424؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ص446؛ البدایه و النهایه، ج8، ص177-178.
- ↑ ر.ک : الاصابه فی تمییز الصحابه، ج2، ص408.
- ↑ برای تفصیل بیشتر ر.ک : تاریخ الطبری، ج5، ص423-424؛ اللهوف فی قتلی الطفوف (مقتل الحسین)، ص20؛ رجال طوسی، ص77؛ اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج5، ص334؛ الاصابه فی تمییز الصحابه، ج2، ص408؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، ج2، ص145؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص؛ 121-122، 157-158، 217؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، ج45، ص1؛ اقبال بالاعمال الحسنه فیما یعمل مره فی السنه، ج3، ص79؛ قاموس الرجال، ج8، ص7؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج4، ص60؛ جامع الرواه، اردبیلی غروری حائری، ج1، ص451؛ انصار الحسین(ع)، ص108-109؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، ج9، ص347؛ الحدائق الوردیه، ص102؛ مثیر الاحزان، ص154؛ الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب، ج1، ص49؛ فرسان الهیجاء، ج1، ص184.