نصر بن ابی نیزر حبشی مدنی: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | {{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | ||
| عنوان = | | عنوان = | ||
| تصویر = | | تصویر =مزار یاران امام حسین(ع).jpg | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
|توضیح تصویر = | |توضیح تصویر = | ||
خط ۲۳: | خط ۲۱: | ||
| شاگردان = | | شاگردان = | ||
| آثار = | | آثار = | ||
| نقش های برجسته = | | نقش های برجسته =nر صبح روز عاشورا و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسید | ||
}} | }}'''نصر بن ابی نیزر،''' از اصحاب [[امام حسین(ع)]] که در [[کربلا]] در صبح [[عاشورا]] به [[شهادت]] رسید. | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
پدرش ابی نیزر یکی از شاهزادگان عجم بود که مسلمان شد | نصر اهل حبشه و از نوادگان نجاشی پادشاه حبشه در عصر پیامبر (ص) بوده است. پدرش ابی نیزر یکی از شاهزادگان عجم بود که مسلمان شد. گویند پس از درگذشت نجاشی مردم حبشه به مدینه و نزد او آمدند تا او را که تنها بازمانده ذکور خاندان نجاشی بود، برای پادشاهی به حبشه ببرند، اما او پاسخ منفی داد و گفت که یک ساعت در خدمت پیامبر (ص) بودن برایم بهتر است از یک عمر بر شما و حبشه پادشاهی کردن. <ref>فرهنگ عاشورا، ص۴۱۶.</ref> نصر بعدها در شمار شیعیان و یاوران امام علی (ع) در آمد و در نخلستان آن حضرت کار میکرد. | ||
==نقش در واقعه کربلا== | ==نقش در واقعه کربلا== | ||
نصر از مدینه تا کربلا همراه امام حسین (ع) بود و در صبح روز عاشورا و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسید. <ref>ر.ک : الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبة اتراث، بیروت: | نصر از مدینه تا [[کربلا]] همراه [[حسین|امام حسین (ع)]] بود و در صبح روز [[عاشورا]] و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به [[شهادت]] رسید. <ref>ر.ک : الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبة اتراث، بیروت: ۱۳۸۵- ۱۳۸۶ ه ق.، ج۳، ص۲۰۷؛ معجم البلدان، یاقوت حموی، شهاب الدین ابی عبدالله، بیروت: دار احیاء التراث العربی، ۱۳۹۹ ﻫ ق. ، ج۶، ص۲۵۲؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۳۵۱؛ الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ ﻫ ق.، ج۷، ص۱۹۵.</ref> | ||
در زیارتنامهها نام وی ذکر نشده است. | در زیارتنامهها نام وی ذکر نشده است. | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۳۰۵-۳۰۶.] | |||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده: تاریخ]] | [[رده: تاریخ]] | ||
خط ۴۶: | خط ۳۹: | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | [[رده: شهیدان کربلا]] | ||
[[رده: شهیدان عاشورا]] | [[رده: شهیدان عاشورا]] | ||
<references /> |
نسخهٔ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۲۶
نصر بن ابی نیزر، از اصحاب امام حسین(ع) که در کربلا در صبح عاشورا به شهادت رسید.
زندگینامه
نصر اهل حبشه و از نوادگان نجاشی پادشاه حبشه در عصر پیامبر (ص) بوده است. پدرش ابی نیزر یکی از شاهزادگان عجم بود که مسلمان شد. گویند پس از درگذشت نجاشی مردم حبشه به مدینه و نزد او آمدند تا او را که تنها بازمانده ذکور خاندان نجاشی بود، برای پادشاهی به حبشه ببرند، اما او پاسخ منفی داد و گفت که یک ساعت در خدمت پیامبر (ص) بودن برایم بهتر است از یک عمر بر شما و حبشه پادشاهی کردن. [۱] نصر بعدها در شمار شیعیان و یاوران امام علی (ع) در آمد و در نخلستان آن حضرت کار میکرد.
نقش در واقعه کربلا
نصر از مدینه تا کربلا همراه امام حسین (ع) بود و در صبح روز عاشورا و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسید. [۲]
در زیارتنامهها نام وی ذکر نشده است.
منبع
پی نوشت
- ↑ فرهنگ عاشورا، ص۴۱۶.
- ↑ ر.ک : الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبة اتراث، بیروت: ۱۳۸۵- ۱۳۸۶ ه ق.، ج۳، ص۲۰۷؛ معجم البلدان، یاقوت حموی، شهاب الدین ابی عبدالله، بیروت: دار احیاء التراث العربی، ۱۳۹۹ ﻫ ق. ، ج۶، ص۲۵۲؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۳۵۱؛ الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ ﻫ ق.، ج۷، ص۱۹۵.