کرده امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Esmaeili صفحهٔ کردۀ امام حسین«ع» را به کرده امام حسین(ع) منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
کرده | '''کرده امام حسین (ع)'''، قطعه زمینى است که کناره‌هاى آن را بلند کرده باشند و به نام سیدالشهدا در آن زراعت کنند. | ||
== مفهوم == | |||
کرده یا کرد قطعه زمینی است که در میان آن سبزى بکارند یا زراعت دیگرى کنند. زمینى که براى کاشتن سبزى یا میوه درست کنند و در آن چیزى بکارند.<ref>لغت‌نامه،دهخدا.</ref> | |||
در قدیم، رسم بوده که کشاورزان، زمینهاى مزروعى خود را کرده بندى ( قسمت‌بندى) مى‌کردند و یک کرده را به نام [[امام حسین(ع)]] مى‌کاشتند و در آخر سال حساب مى‌کردند و درآمد آن را به یکى از تکایاى شهر مى‌پرداختند تا به مصرف سوگوارى [[خامس آل عبا]] برسد.<ref>تاریخ تکایا و عزادارى در قم،ص ۱۸۹.</ref> این نوعى موقوفه‌سازى براى سیدالشهدا(ع) بود و بودجه مردمى که مخارج تکایا و سوگواریها را تامین مى‌کرد، بعلاوه به کشاورزى و محصول زارعین هم برکت مى‌داد و آنان امام حسین(ع) یا [[عباس ابن علی(ع)|اباالفضل(ع)]] را در زمین و زراعت خویش، شریک و سهیم مى‌کردند و نشانه نوعى محبت و ولایت نسبت به خاندان رسول خدا(ص) بود. | |||
== منبع == | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۷۰.] | |||
== پی‌نوشت == | |||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۸ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۱۴
کرده امام حسین (ع)، قطعه زمینى است که کناره‌هاى آن را بلند کرده باشند و به نام سیدالشهدا در آن زراعت کنند.
مفهوم
کرده یا کرد قطعه زمینی است که در میان آن سبزى بکارند یا زراعت دیگرى کنند. زمینى که براى کاشتن سبزى یا میوه درست کنند و در آن چیزى بکارند.[۱]
در قدیم، رسم بوده که کشاورزان، زمینهاى مزروعى خود را کرده بندى ( قسمت‌بندى) مى‌کردند و یک کرده را به نام امام حسین(ع) مى‌کاشتند و در آخر سال حساب مى‌کردند و درآمد آن را به یکى از تکایاى شهر مى‌پرداختند تا به مصرف سوگوارى خامس آل عبا برسد.[۲] این نوعى موقوفه‌سازى براى سیدالشهدا(ع) بود و بودجه مردمى که مخارج تکایا و سوگواریها را تامین مى‌کرد، بعلاوه به کشاورزى و محصول زارعین هم برکت مى‌داد و آنان امام حسین(ع) یا اباالفضل(ع) را در زمین و زراعت خویش، شریک و سهیم مى‌کردند و نشانه نوعى محبت و ولایت نسبت به خاندان رسول خدا(ص) بود.