تسبیح تربت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حضرت زهرا (س)]] از تربت حمزه سید الشهدا، تسبیحى ساخته و به نخ کرده بود و با آن، ذکر تسبیحات مى‌گفت، مردم همچنان کردند. چون حسین (ع) شهید شد، به خاطر مزیت و فضیلت تربت او، این کار درباره تربت قبر آن امام شهید انجام گرفت.  

<ref>''همان''، المزار، شیخ مفید (چاپ کنگرۀ شیخ مفید، 1413 ق) ص 150. (کتاب المزار غیر از بحار است)</ref> پیش از تسبیح گلى، حضرت زهرا تسبیحى داشت از نخ پشمین که به آن گره‌هاى متعدّد زده بود و آن را مى‌گرداند و تسبیح و تکبیر مى‌گفت، تا آنکه حضرت حمزه در جنگ احد به شهادت رسید. آنگاه از تربت او تسبیحى ساخت. رسم مردم بر این جارى شد تا آنکه پس از شهادت امام حسین (ع)، از تربت قبر او تسبیح فراهم مى‌کردند: «فلمّا قتل الحسین صلوات اللّه علیه عدل بالأمر الیه فاستعملوا تربته لما فیه من الفضل و المزیّه.» <ref>''همان''،ج 82،ص 333.</ref>

دو حدیث در فضیلت تسبیح تربت: امام صادق (ع) فرمود: «من کانت معه سبحة من طین قبر الحسین علیه السلام کتب مسبّحا و ان لم یسبّح بها»<ref>''همان''، ص 340.</ref> هر که تسبیحى از تربت قبر حسین (ع) داشته باشد، تسبیحگوى نوشته مى‌شود، هر چند با آن تسبیح نگوید. اما کاظم (ع) فرمود:

«لا یستغنى شیعتنا عن اربع:... و سبحة من طین قبر الحسین فیها ثلاث و ثلاثون حبّة...» <ref>همان.در «المزار» شیخ مفید، ص 152، عدد سى و چهار دانه آمده است.</ref> شیعۀ ما از چهار چیز بى‌نیاز نیست:... یکى هم تسبیحى با 33 دانه از خاک قبر امام حسین (ع). <ref>براى آگاهى از تاریخچۀ تسبیح و تسبیح تربت و آداب آن ر.ک:«''دایره المعارف تشیع''»، ج 4، ص 205.</ref>

==منابع==

جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج1، ص 112-113.(با تلخیص)