مرضیه اسکندری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''مرضیه | '''مرضیه اسکندری''' (١٣٦٢ ه. ش) از شاعران معاصر ایرانی است. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
| نام اصلی = | | نام اصلی = | ||
| زمینه فعالیت = | | زمینه فعالیت = | ||
| ملیت = | | ملیت = | ||
| تاریخ تولد = | | تاریخ تولد = ١٣٦٢ ه.ش | ||
| محل تولد = قزوین | | محل تولد = قزوین | ||
| والدین = عزت الله اسکندری | | والدین = عزت الله اسکندری | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| سال‌های نویسندگی = | | سال‌های نویسندگی = | ||
|سبک نوشتاری = | |سبک نوشتاری = | ||
|آثار = | |آثار = | ||
|کتاب‌ها = | |کتاب‌ها =«رسم الخط شاهد» | ||
|مقاله‌ها = | |مقاله‌ها = | ||
|نمایشنامه‌ها = | |نمایشنامه‌ها = | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
| شریک زندگی = | | شریک زندگی = | ||
| فرزندان = | | فرزندان = | ||
|تحصیلات = | |تحصیلات = | ||
|دانشگاه = | |دانشگاه = | ||
|حوزه = | |حوزه = | ||
|شاگرد = | |شاگرد = | ||
|استاد = | |استاد = | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
|امضا = | |امضا = | ||
}} | }} | ||
==زندگینامه== | |||
مرضیه اسکندری فرزند عزت الله در اردیبهشت ماه ١٣٦٢ شمسی در قزوین متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است. ایشان تحصیلات خود را تا دیپلم انسانی ادامه داد و سپس در حوزه علمیه قزوین به تحصیل مشغول شد و توانست مدرک سطح دو (معادل کارشناسی) را اخذ نماید و سپس به تدریس خوشنویسی در حوزه علمیه و مدارس مختلف کشور پرداخت. ایشان در هجدهمین و نوزدهمین نمایشگاه بینالمللی قرآن کریم شرکت داشته و همچنین نمونه‌های اشعارش در روزنامه‌ها و مجلات کشور به چاپ رسیده است. | |||
اسکندری برگزیده کشوری جشنواره‌های طلاب و شعر سرود سرخ سپیدار است. | اسکندری برگزیده کشوری جشنواره‌های طلاب و شعر سرود سرخ سپیدار است. | ||
==آثار == | |||
مرضیه اسکندری خطاطی کتاب «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2573430&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author رسم الخط شاهد]» را بر عهده داشته است و خطاطی قرآن کریم به خط نستعلیق را نیز انجام داده است. | |||
==اشعار== | ==اشعار== | ||
=== چهار پاره === | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| باز محرم شد و یاد حسین | باز قلم در کف من جان گرفت }} | {{ب| باز محرم شد و یاد حسین | باز قلم در کف من جان گرفت }} | ||
{{ب| باز به یاد لب عطشان او | چشم سترون شده باران گرفت }} | {{ب| باز به یاد لب عطشان او | چشم سترون شده باران گرفت }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| باز علم، باز کتل، سینه زن | آمد و اندوه زمین تازه شد }} | {{ب| باز علم، باز کتل، سینه زن | آمد و اندوه زمین تازه شد }} | ||
{{ب| از مدد خون شهیدان عشق | باغ پر از میوه دین، تازه شد }} | {{ب| از مدد خون شهیدان عشق | باغ پر از میوه دین، تازه شد }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| فصل غم و فصل محرم رسید | آینه در آینه اندوه، ریخت }} | {{ب| فصل غم و فصل محرم رسید | آینه در آینه اندوه، ریخت }} | ||
{{ب| مویه‌کنان رفت زمین، آسمان | خانه خورشید سر کوه ریخت }} | {{ب| مویه‌کنان رفت زمین، آسمان | خانه خورشید سر کوه ریخت }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| ریخت به هم، نظم زمین و زمان | چادر شب پاره شد آتش گرفت }} | {{ب| ریخت به هم، نظم زمین و زمان | چادر شب پاره شد آتش گرفت }} | ||
{{ب| شب چه شبی خون به دل روز کرد | روز هم آواره شد آتش گرفت }} | {{ب| شب چه شبی خون به دل روز کرد | روز هم آواره شد آتش گرفت }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| مرد و زن و پیر و جوان غصه‌دار | عارف و عامی دلشان، خون شده }} | {{ب| مرد و زن و پیر و جوان غصه‌دار | عارف و عامی دلشان، خون شده }} | ||
{{ب| نعره‌زنان بید ز هجرانشان | عقل رها کرده و مجنون شده }} | {{ب| نعره‌زنان بید ز هجرانشان | عقل رها کرده و مجنون شده }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| ای دل دیوانه تو هم زار باش | در غم زینب که دلش زار بود }} | {{ب| ای دل دیوانه تو هم زار باش | در غم زینب که دلش زار بود }} | ||
{{ب| با همه غمگینی و آزردگی | شیر زنی گرمی بازار بود }} | {{ب| با همه غمگینی و آزردگی | شیر زنی گرمی بازار بود }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| شیر زنی را که به یک خطبه‌اش | کاخ ستم لرزه به جانش نشست }} | {{ب| شیر زنی را که به یک خطبه‌اش | کاخ ستم لرزه به جانش نشست }} | ||
{{ب| گرچه شکسته کمر زینبم | آه کشید و دل عالم شکست }} | {{ب| گرچه شکسته کمر زینبم | آه کشید و دل عالم شکست }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| آه از آن لحظه زبانم گرفت | حال بیان کردن آن درد نیست }} | {{ب| آه از آن لحظه زبانم گرفت | حال بیان کردن آن درد نیست }} | ||
{{ب| کوفه بمیرد که در آن شهر کور | هیچ کسی مثل علی مرد، نیست }} | {{ب| کوفه بمیرد که در آن شهر کور | هیچ کسی مثل علی مرد، نیست }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| «مرضیه» خاموش که خود کربلا | شعر بلندی است برای همه }} | {{ب| «مرضیه» خاموش که خود کربلا | شعر بلندی است برای همه }} | ||
{{ب| زمزمه خون حسین عزیز | نغمه پندی است برای همه }} | {{ب| زمزمه خون حسین عزیز | نغمه پندی است برای همه }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| یک تابلو کشید و خون ریخت پای آن | حالا قلم بگو بنویسد کجای آن؟ }} | {{ب| یک تابلو کشید و خون ریخت پای آن | حالا قلم بگو بنویسد کجای آن؟ }} | ||
{{ب| یک تابلو به وسعت تاریخ ماندگار | یک تابلو که تازگی آن، جلای آن }} | {{ب| یک تابلو به وسعت تاریخ ماندگار | یک تابلو که تازگی آن، جلای آن }} | ||
| خط ۱۴۰: | خط ۹۷: | ||
{{ب| طفلی که مرگ را به تمسخر گرفته بود | می‌گفت با پدر همه ماجرای آن }} | {{ب| طفلی که مرگ را به تمسخر گرفته بود | می‌گفت با پدر همه ماجرای آن }} | ||
{{ب| حالا امام و کرب و بلایی که سر نداشت | افتاده‌اند جن و پری پیش پای آن }} | {{ب| حالا امام و کرب و بلایی که سر نداشت | افتاده‌اند جن و پری پیش پای آن }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| ای گریه ببار روی دامن | هر چند شدی شبیه آهن }} | {{ب| ای گریه ببار روی دامن | هر چند شدی شبیه آهن }} | ||
{{ب| یک پرده بگو که کربلا چیست؟ | آن آینه خدا نما چیست؟ }} | {{ب| یک پرده بگو که کربلا چیست؟ | آن آینه خدا نما چیست؟ }} | ||
| خط ۱۶۴: | خط ۱۱۸: | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 1235-1238. | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=3623708&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 1235-1238.] | |||
[[رده:ادبیات]] | [[رده:ادبیات]] | ||
[[رده:شاعران]] | [[رده:شاعران]] | ||
[[رده:شاعران فارسی زبان]] | [[رده:شاعران فارسی زبان]] | ||
[[رده:شاعران معاصر]] | [[رده:شاعران معاصر]] | ||
نسخهٔ ۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۰۸
مرضیه اسکندری (١٣٦٢ ه. ش) از شاعران معاصر ایرانی است.
| مرضیه اسکندری | |
|---|---|
 | |
| زادروز | ١٣٦٢ ه.ش قزوین |
| پدر و مادر | عزت الله اسکندری |
| کتاب‌ها | «رسم الخط شاهد» |
زندگینامه
مرضیه اسکندری فرزند عزت الله در اردیبهشت ماه ١٣٦٢ شمسی در قزوین متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است. ایشان تحصیلات خود را تا دیپلم انسانی ادامه داد و سپس در حوزه علمیه قزوین به تحصیل مشغول شد و توانست مدرک سطح دو (معادل کارشناسی) را اخذ نماید و سپس به تدریس خوشنویسی در حوزه علمیه و مدارس مختلف کشور پرداخت. ایشان در هجدهمین و نوزدهمین نمایشگاه بینالمللی قرآن کریم شرکت داشته و همچنین نمونه‌های اشعارش در روزنامه‌ها و مجلات کشور به چاپ رسیده است.
اسکندری برگزیده کشوری جشنواره‌های طلاب و شعر سرود سرخ سپیدار است.
آثار
مرضیه اسکندری خطاطی کتاب «رسم الخط شاهد» را بر عهده داشته است و خطاطی قرآن کریم به خط نستعلیق را نیز انجام داده است.
اشعار
چهار پاره
| باز محرم شد و یاد حسین | باز قلم در کف من جان گرفت | |
| باز به یاد لب عطشان او | چشم سترون شده باران گرفت |
| باز علم، باز کتل، سینه زن | آمد و اندوه زمین تازه شد | |
| از مدد خون شهیدان عشق | باغ پر از میوه دین، تازه شد |
| فصل غم و فصل محرم رسید | آینه در آینه اندوه، ریخت | |
| مویه‌کنان رفت زمین، آسمان | خانه خورشید سر کوه ریخت |
| ریخت به هم، نظم زمین و زمان | چادر شب پاره شد آتش گرفت | |
| شب چه شبی خون به دل روز کرد | روز هم آواره شد آتش گرفت |
| مرد و زن و پیر و جوان غصه‌دار | عارف و عامی دلشان، خون شده | |
| نعره‌زنان بید ز هجرانشان | عقل رها کرده و مجنون شده |
| ای دل دیوانه تو هم زار باش | در غم زینب که دلش زار بود | |
| با همه غمگینی و آزردگی | شیر زنی گرمی بازار بود |
| شیر زنی را که به یک خطبه‌اش | کاخ ستم لرزه به جانش نشست | |
| گرچه شکسته کمر زینبم | آه کشید و دل عالم شکست |
| آه از آن لحظه زبانم گرفت | حال بیان کردن آن درد نیست | |
| کوفه بمیرد که در آن شهر کور | هیچ کسی مثل علی مرد، نیست |
| «مرضیه» خاموش که خود کربلا | شعر بلندی است برای همه | |
| زمزمه خون حسین عزیز | نغمه پندی است برای همه |
| یک تابلو کشید و خون ریخت پای آن | حالا قلم بگو بنویسد کجای آن؟ | |
| یک تابلو به وسعت تاریخ ماندگار | یک تابلو که تازگی آن، جلای آن | |
| در آن کشیده طفل سه ساله، که زار بود | با عمّه‌ای که کرد دعاها، برای آن | |
| تصویر کرد نقش برادر که تشنه بود | اما فرات نعره‌زنان در هوای آن | |
| نی می‌زدند عالم و آدم غریب‌وار | بر حالت حسین من و نینوای آن | |
| یک گوشه بود زینب کبری، گرفته حال | شاهد، فقط، به معرکه چشم خدای آن | |
| سرّی که بود بین حسین و خدای خویش | خون شکفته کرد دگر بر ملای آن | |
| طفلی که مرگ را به تمسخر گرفته بود | می‌گفت با پدر همه ماجرای آن | |
| حالا امام و کرب و بلایی که سر نداشت | افتاده‌اند جن و پری پیش پای آن |
| ای گریه ببار روی دامن | هر چند شدی شبیه آهن | |
| یک پرده بگو که کربلا چیست؟ | آن آینه خدا نما چیست؟ | |
| اوصاف امام را بیان کن | یادی ز حسین مهربان کن | |
| ای اشک بریز مثل باران | یک نغمه بزن ز بی‌قراران | |
| آنان که به شوق یار رفتند | با زمزمه بهار رفتند | |
| با زمزمه بهار خوشرنگ | با چشم خمار، با دل تنگ | |
| دلتنگ خدای خویش بودند | بی‌حضرت حق پریش بودند | |
| آن تشنه‌لبان غرق کوثر | آن‌ها که کشیده تا فلک، سر | |
| از جور زمان نکرده فریاد | آن‌ها که نمی‌روند از یاد | |
| ای زینب سربلند آگاه | یک شمه به ما نشان بده راه | |
| با ما بسرای از شهادت | از رمز عظیم استقامت | |
| ای ماه چگونه صبر کردی؟ | با آن همه ناکسی و سردی | |
| آن دل نه دلست، بلکه دریاست | گفتی که هر آنچه هست، زیباست | |
| ای همچو پدر دم تکلّم | وی ظلم نموده بر تو مردم | |
| با کوفه و کوفیان چه کردی؟ | تو مادر صبر و غرق دردی | |
| با درد شبیه مرد، بودی | با فتنه و جور سرد، بودی | |
| هستی چو کنار ما دمادم | پس خطبه بخوان برای ما هم | |
| ما عاشق زینبیم و دردش | آن کس که زند به خصم آتش |