عبدالرحیم سعیدی راد

عبد الرحیم سعیدی راد شاعر معاصر ایرانی است. وی قالب غزل و دوبیتی را برای سرودن اشعارش برگزیده است.

عبد الرحیم سعیدی راد
زادروز	1346ه.ش دزفول

درباره‌ی شاعر

عبد الرحیم سعیدی راد فرزند محمد علی به سال 1346 ه. ش در شهرستان دزفول دیده به جهان گشود. تحصیلات خود را تا سطح دیپلم در دزفول به پایان برد و در دانشگاه شهید چمران اهواز در رشته زراعت و اصلاح نبات در مقطع کارشناسی پذیرفته گردید و ادامه آن را تا سطح کارشناسی ارشد در همان رشته در دانشگاه آزاد اسلامی بیرجند دنبال کرد. سعیدی راد فعالیتهای شعری خود را به طور جدی از سال 69 و با مطبوعات کشور آغاز نمود.

آثار

اشعار

هنوز می‌چکد از چشم آسمان آتش		زمین و هر چه در آن می‌کشد فغان آتش
صدای طبل عزا بین کوچه می‌پیچد		دوباره سنج و دهل بسته بر دهان آتش
صدای شیون شمشیر می‌رسد برگوش		میان معرکه برپاست بی‌گمان آتش
فغان و آه بلند است و العطش جاری		به جان خسته‌دلان بانگ: الامان آتش!
کنار علقمه افتاده دست ساقیِ مست		کنار خیمه ولی، آه، ارغوان، آتش
چقدر شکوه کند رود، با لبی تشنه		چقدر گریه کند مشکِ بی‌زبان آتش
گلوی کودک شش ماهه‌ای غزل‌خوان شد		دمی که تیر، به‌خون خفت و شد کمان آتش
کسی ندیده چنین رسم میهمانداری		کسی نداده چنین دست میهمان آتش
چه شعله‌ها که به پاهای کودکان پیچید		چه زخم ها که چنین می‌زند به‌جان آتش
چه کرده شمر به گودال قتلگاه مگر		که ناگهان شده دل‌های شیعیان آتش
مگر چه آمده بر نعش‌های در گودال		که شعله می‌کشد از عمق استخوان آتش
صدای ناله‌ای از عرش می‌رسد برگوش		رسیده است مگر تا به‌کهکشان آتش؟
گمان مبر که در آن سرخی غروب و عطش		رسیده است به پایانِ داستان آتش
چه‌ها گذشت بر آن کاروان نیزه و سر		گذشته است گمانم، ز هفت‌خوان آتش
چه‌ها گذشت ب‌ بانوی صبر و بی‌تابی		دمی که داشت به لب چوب خیزران آتش
بپاست خطبه آتش میان کاخ یزید		تمام شام بلا سوخت از همان آتش

خورشید چه عاشقانه پیمان می‌داد		در وادی طوفان بلا جان می‌داد
آن روز معلم شهادت، چه غریب‌		با نای بریده، دست ایمان می‌داد

گل غنچه‌ای از سلاله‌ی حیدر بود		افسوس که مثل لاله‌ای پرپر بود
آن ظهر عطشناک چه غوغایی کرد		آن مرد که نام کوچکش اصغر بود

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1646.