جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
{{صفحه اصلی/پایین | {{صفحه اصلی/پایین | ||
| عنوان اصلی = فهرست دسترسی به مداخل ادبیات | | عنوان اصلی = فهرست دسترسی به مداخل ادبیات | ||
| ستون 1 رده 1 = | | ستون 1 رده 1 = هنرمندان | ||
| عنوان ستون 1 رده 1 = | | عنوان ستون 1 رده 1 =هنرمندان | ||
| ستون 1 رده 2 = پژوهشگران در گروه | | ستون 1 رده 2 = پژوهشگران در گروه هنر | ||
| عنوان ستون 1 رده 2 = پژوهشگران | | عنوان ستون 1 رده 2 = پژوهشگران | ||
| ستون 2 رده 1 = | | ستون 2 رده 1 = آثار هنری | ||
| عنوان ستون 3 رده 1 = کتاب‌ها | | عنوان ستون 3 رده 1 = کتاب‌ها | ||
| ستون 3 رده 1 = کتاب‌ها در گروه | | ستون 3 رده 1 = کتاب‌ها در گروه هنر | ||
| ستون 4 رده 1 = | | ستون 4 رده 1 = | ||
}} | }} | ||
به ویکی حسین خوش آمدید
مکتب سقاخانه، در اواخر دهه 30، در بطن نقاشی نـوگرا و «مـدرن» ایـران، ظهور پیدا کرد که به «مکتب سقاخانه» معرف شد.[1] ﻣﮑﺘﺐ ﺳﻘﺎﺧﺎﻧﻪ، ﺑﺎ هدف ﺗﻠﻔﯿﻖ ﻫﻨﺮ ﺳﻨﺘﯽ و ﻣﺪرن از هنر عامیانه مردمی و مذهبی، پل ارتباطی میان هنر مدرن جهانی و هنرهای سنتی و محلی برقرار کرد. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺴﯿﻦ زﻧﺪه رودی، ﭘﺮوﯾﺰ ﺗﻨﺎوﻟﯽ، ﻓﺮاﻣﺮز ﭘﯿﻼرام، ﺻﺎدق ﺗﺒﺮﯾﺰی، ﻣﺴﻌﻮد ﻋﺮﺑﺸﺎﻫﯽ، ﻣﻨﺼﻮر ﻗﻨﺪرﯾﺰ، ﻧﺎﺻﺮ اوﯾﺴﯽ و ژازه ﺗﺒﺎﺗﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﮐﺜﺮاً از داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن داﻧﺸﮑﺪه ﻫﻨﺮﻫﺎی ﺗﺰﺋﯿنی ﺑﻮدﻧﺪ اﻋﻀﺎی ﻣﻄﺮح اﯾﻦ ﮔﺮوه را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدادند. گروه سقاخانه اوایل دهه 40 به بعد کارش را به عنوان یک گروه از نقاشان نوگرا در تهران شروع کرد. برخی، گروه سقاخانه را اولین گروه به معنای واقعی در نقاشی معاصر ایران محسوب می‌دانند. بـرای شـیعیان، سقاخانه بخشی از فرهنگ عامیانه زنده نگه‌داشتن یـاد و حماسه امام حسین (ع) است. نشانه‌ای از واقعه‌ای بزرگ در تاریخ شیعه که طی آن امام به همراه خانواده و یاران خود، در عین تـشنگی، مـظلومانه بـه شهادت رسید. سقاخانه از یک لحاظ جـایگاه هـمگانی نوشیدن آب است که عابران تشنه را به‌سوی خود می‌کشاند. از لحاظ دیگر نهادی مذهبی است کـه خـرجش را مـساجد همسایه یا اشخاص نیکوکار می‌پردازند.
ادامه...
