رجاء بن منقذ عبدی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
چند تن عضو جوخه تیرباران امام بودند یکی از آنان رجاء بن منقذ عبدی بود. | چند تن عضو جوخه تیرباران امام بودند یکی از آنان رجاء بن منقذ عبدی بود. | ||
او جزء ده تنی بود که داوطلبانه بر بدن پر از جراحت امام حسین (ع) به‌طوری اسب تاختند که استخوان‌های سینه مبارکش را در هم شکستند. | او جزء ده تنی بود که داوطلبانه بر بدن پر از جراحت امام حسین (ع) به‌طوری اسب تاختند که استخوان‌های سینه مبارکش را در هم شکستند. | ||
رجاء بن منقذ عبدی با نه تن دیگر در دارالاماره روبه‌روی عبیدالله بن زیاد ایستاد و از ابن زیاد جایزه ناچیزی گرفت.<ref>- | رجاء بن منقذ عبدی با نه تن دیگر در دارالاماره روبه‌روی عبیدالله بن زیاد ایستاد و از ابن زیاد جایزه ناچیزی گرفت.<ref>-اللهوف فی قتلی الطفوف (مقتل الحسین)، ابن طاووس، علی بن موسی بن محمد، نجف: الحیدریه، 1385 قمری، ص121،112؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، علامه مجلسی، ملامحمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، 1362 شمسی.، ج45، ص374،60.</ref> | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 264. | مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 264. | ||
نسخهٔ ۲۸ اکتبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۷:۲۹
رجاء بن منقذ عبدی، یکی از سربازان و نیروهای تحت امر عمر بن سعد بود که در کربلا حضور داشت.
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | رجاء بن منقذ عبدی |
| نقش در واقعه کربلا | |
| نقش‌های برجسته | عضو جوخه تیرباران امام، جزء ده تنی بود که داوطلبانه بر بدن پر از جراحت امام حسین (ع) به‌طوری اسب تاختند که استخوان‌های سینه مبارکش را در هم شکستند |
نقش در واقعه کربلا
چند تن عضو جوخه تیرباران امام بودند یکی از آنان رجاء بن منقذ عبدی بود. او جزء ده تنی بود که داوطلبانه بر بدن پر از جراحت امام حسین (ع) به‌طوری اسب تاختند که استخوان‌های سینه مبارکش را در هم شکستند. رجاء بن منقذ عبدی با نه تن دیگر در دارالاماره روبه‌روی عبیدالله بن زیاد ایستاد و از ابن زیاد جایزه ناچیزی گرفت.[۱]
منبع
مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 264.
پی نوشت
- ↑ -اللهوف فی قتلی الطفوف (مقتل الحسین)، ابن طاووس، علی بن موسی بن محمد، نجف: الحیدریه، 1385 قمری، ص121،112؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، علامه مجلسی، ملامحمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، 1362 شمسی.، ج45، ص374،60.