سید حبیب حبیب پور

سید حبیب حبیب پور، فرزند سید محمد علی در خرداد ماه 1347 در «دزفول» در محله رودبند ‏‌‏‏‏‏ متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.

سید حبیب حبیب پور
زادروز	خرداد ماه 1347 ه.ش دزفول در محله رودبند
پدر و مادر	سید محمد علی حبیب پور
ملیت	ایرانی
محل زندگی	تهران
کتاب‌ها	«سوره‏‌های ایثار»، «یک آسمان کبوتر»، «چشمه مهتاب»، «آینه‌‏های بی‌‏غبار»، «حنجره‌‏های بی‌‏تاب»، «شما چه با وفایید»، «آینه‌‏های روبه‌رو» مجموعه خاطرات شهدای زن سوسنگرد، «مردان دریایی» خاطره شهید محمود دوستانی، «رؤیای صادقانه»، «آزادگی در اسارت» خاطرات آزادگان و «شعری برای شهر خودم، دزفول»
مدرک تحصیلی	کارشناسی حقوق از دانشگاه تهران

زندگینامه

از زمان نوجوانی کار نویسندگی و شاعری را در مناسبت‌‏های مختلف دینی و انقلابی و با توجه به فضای سال‏‌های دفاع مقدس در کشور آغاز کرد.

وی مدرک کارشناسی حقوق خود را از دانشگاه تهران اخذ نمود و در وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات مشغول به‏ کار شد.

آثار سید حبیب حبیب پور

آثار سید حبیب حبیب پور عبارتند از: «سوره‏‌های ایثار»، «یک آسمان کبوتر»، «چشمه مهتاب»، «آینه‌‏های بی‌‏غبار»، «حنجره‌‏های بی‌‏تاب»، «شما چه با وفایید»، «آینه‌‏های روبه‌رو» مجموعه خاطرات شهدای زن سوسنگرد، «مردان دریایی» خاطره شهید محمود دوستانی، «رؤیای صادقانه» و «آزادگی در اسارت» خاطرات آزادگان. همچنین در حوزه شعر: «شعری برای شهر خودم، دزفول» مجموعه شعر دزفول پایدار را منتشر کرده است.

سید حبیب حبیب پور در حوزه ادبیات آیینی و دفاع مقدس با مطبوعات و نشریات و سایت‌‏های مختلف ادبی و هنری از جمله سایت شاعران پارسی زبان همکاری می‏‌کند. ایشان چندین نوبت هم داور کنگره‌‏های شعر عاشورایی و دفاع مقدس بوده است. وی هم‌اکنون در تهران زندگی می‌‏کند. ‏‌‏

اشعار

مثنوی

آمدم اینجا که پناهم دهی		لطف کنی عزت و جاهم دهی
نیست کسی مثل تو در عالمین		عشق منی عشق منی یا حسین!
باز به سوی تو سفر کرده دل		نیمه شبان قصد سحر کرده دل
دردکش جام تو مانده دلم		مست و خوش از نام تو مانده دلم
باز مرا سوز دمادم بده		گریه بده اشک محرم بده
شور بده عاشق شوریده را		نور بده این دل و این دیده را
ای همه جا داغ تو در خاطرم		گرچه‌ام آلوده ولی زائرم
زائرم و دست به دامان تو		کن نظری آمده مهمان تو

غزل

عرش می‌لرزید وقتی خاک می‌‏شد بسترت		آسمان وا کرد چتری از محبت بر سرت
حنجر جبریل هم با نام تو تطهیر شد		تا رسید آن تیغ بی‌شرم و حیا بر حنجرت
نخل‏‌های تشنه از تنهایی‌ات خم می‌شدند		تا شنیدند از لبانت ربنای آخرت
ای همه مظلومیت، سیمرغ قاف عاشقی!		رنگ غربت داشت از روز ازل بال و پرت
در دل رود فرات از ماهیان باید شنید		مرثیه بر آن گلوی تشنه از خون ترت
ای خدای زخم‏‌های آشنا و ناگزیر		وحی تو شد «هل من...» و یک قافله پیغمبرت
کوفه کوفه شرمساری مانده در تاریخ و باز		کربلا در کربلا ماییم و زخم پیکرت! ‏‌‏‏‏‏

رباعی

از هرم عطش، لبان گل‌‏ها تشنه		از شرم، فرات مانده اینجا تشنه
اینجا چه عجیب داستانی شده است		هفتاد و دو زمزمند اما تشنه!

در سینه، هزار اشتیاق افتاده است		در دل، غم سنگین فراق افتاده است
یک قصه عاشقانه در این صحرا		هفتاد و دو بار اتفاق افتاده است

دریا دریا عطش به جامت کردند		هر سرخی عشق را به نامت کردند
باز از سر لطف مردمان کوفه		با سنگ ز بام‌‏ها سلامت کردند!

ای کاش که بر چشم تو زائر بودم		بر هل من ... کربلات ناصر بودم
هر چند علمدار نبودم اما		ای کاش حبیب بن مظاهر بودم

باز این دل خسته را پریشان مکنید		دروازه شهر را چراغان مکنید
این سر که به نیزه قاری قرآن است		محبوب خداست، سنگباران مکنید

تو راز اصول عشق بودی عباس		هر لحظه رسول عشق بودی عباس
جبریل برای تسلیت آمده بود		تو شأن نزول عشق بودی عباس

منابع

طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 919-921.