نوحه: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{سوگواری محرم}} | |||
گونهای مرثیه‌ی مذهبی برای خواندن در مراسم و آیین‌های عزاداری | |||
زبان اصلی نوحه، فارسی است؛ اما شیعیان ترک، عرب، کرد، هندی و صاحبان گویش‌های محلی نیز | == در لغت و اصطلاح== | ||
«نوحه» در نخست به معنی بیان مصیبت، گریه کردن به آواز، شیون و زاری بر مرده، و در اصطلاح، گونهای از شعر سوگ مذهبی است که در رثای امامان شیعه به‌خصوص [[امام حسین (ع)]] و یارانش در مراسم و آیین‌های عزاداری توسط نوحه‌خوان یا مداح با آواز و ریتم خاص خوانده می‌شود. | |||
==از منظر موسیقایی== | |||
نوحه آوازهای اندوهناکی است که اغلب از گوشه‌های ردیفی گرفته شده‌اند یا برداشتی از مقام‌های آوازی موسیقی نواحی مختلف هستند. | |||
==نوحه‌خوان== | |||
به شاعر نوحه، «نوحه‌سرا» و به خواننده‌ی آن در مجالس و مراسم، «[[نوحه‌خوان]]» یا «[[نائح]]» می‌گویند. برخی آیین‌های عزاداری (نظیر سقایی و سنگ‌زنی) نوحه‌های خاص خود را دارند. هنگام خواندن نوحه، عزاداران همراه آن سینه یا زنجیر یا سنگ می‌زنند و معمولاً بخشی از آن را با هدایت نوحه خوان تکرار کرده و همخوانی می‌کنند. | |||
==زبان== | |||
زبان اصلی نوحه، فارسی است؛ اما شیعیان ترک، عرب، کرد، هندی و صاحبان گویش‌های محلی نیز نوحه‌های خاصی خود را دارند. نوحه در همه‌ی قالب‌های شعر فارسی به ویژه «مسمط مستزاد»، «چارپاره»، «ترجیع‌بند» و «بحر طویل» سروده می‌شود. نوحه دارای سه مؤلفه‌ی شعر، موسیقی و ریتم است که هماهنگی بین آن‌ها اهمیت بسیار دارد و در موفقیت اجرای آن اثرگذار است. شعر نوحه اغلب دارای وزن، قافیه و مشخصات شعر سنتی فارسی است. سرودن نوحه نیازمند شناخت آهنگ‌ها، ممارست و تجربه‌ی کافی در به‌کارگیری واژه‌ها برای القای موسیقی کلامی، آشنایی با فرهنگ مردم و مهارت شعری است. نوحه‌سرایان می‌کوشند در سرودن نوحه از کلام ساده، الفاظ آشنا و بدون تکلف و بندهای کوتاه استفاده کنند. گاهی نیز در سرایش نوحه یا در خواندن آن، لحن عامیانه و نزدیک به زبان محاوره‌ای یا لهجه‌های محلی اتخاذ می‌شود. نوحه‌ها نقش مؤثری در حفظ نغمات و ردیف دستگاه‌های موسیقی ایرانی داشته‌اند. | |||
==تاریخچه== | |||
قدیمی‌ترین نوحه‌ی مشهور فارسی به سیف فرغانی (؟-749 ق) با مطلع «ای قوم در این عزا بگریید / بر کشته‌ی کربلا بگریید» متعلق است. با گسترش مجالس و آیین‌های سوگواری شیعیان در دوره‌ی صفوی، گروهی از شاعران به سرودن نوحه روی آوردند و نوحه‌سرایی رونق گرفت. نوحه‌های اولیه بسیار ساده، کوتاه، بدون پیرایه و آرایه‌های خاص و گاه حتی با وزن‌های غلط و در قالب نظم با قافیه‌های نادرست ارائه می‌شدند. این نوحه‌ها در اصل از ذهن و زبان مردم می‌تراویدند و با برداشت از مرثیه‌ها شکل می‌گرفتند. به مرور زمان نوحه‌ها از نظر وزن، ترکیب واژگان، قالب و قافیه، خلاقیت و سایر عناصر شعری پیشرفت کردند. | قدیمی‌ترین نوحه‌ی مشهور فارسی به سیف فرغانی (؟-749 ق) با مطلع «ای قوم در این عزا بگریید / بر کشته‌ی کربلا بگریید» متعلق است. با گسترش مجالس و آیین‌های سوگواری شیعیان در دوره‌ی صفوی، گروهی از شاعران به سرودن نوحه روی آوردند و نوحه‌سرایی رونق گرفت. نوحه‌های اولیه بسیار ساده، کوتاه، بدون پیرایه و آرایه‌های خاص و گاه حتی با وزن‌های غلط و در قالب نظم با قافیه‌های نادرست ارائه می‌شدند. این نوحه‌ها در اصل از ذهن و زبان مردم می‌تراویدند و با برداشت از مرثیه‌ها شکل می‌گرفتند. به مرور زمان نوحه‌ها از نظر وزن، ترکیب واژگان، قالب و قافیه، خلاقیت و سایر عناصر شعری پیشرفت کردند. | ||
تا اوایل قرن سیزدهم در قالب‌های نسبتاً ثابت و یکسانی نوحه‌سرایی می‌شد و از نظر مضمون نیز نوحه‌ها شبیه بودند. اما در دوره‌ی قاجار، یغمای جندقی (1196 - 1276 ق) روش تازه‌ای در نوحه‌سرایی ابداع کرد. او با ایجاد اصلاحاتی در الفاظ و ترکیبات و نیز مضامین نوحه‌ها و با سرودن اشعاری که برای آهنگی ضربی ساخته شده بودند، گونه‌ی تازه‌ای از نوحه را بنیان گذاشت که اغلب در قالب مستزاد سروده شده و از استحکام لفظی و معنایی برخوردار بود. از دیگر نوحه‌سرایان مشهور دوره‌ی قاجار، جودی خراسانی (؟ ـ 1302ق) را می‌توان نام برد. | تا اوایل قرن سیزدهم در قالب‌های نسبتاً ثابت و یکسانی نوحه‌سرایی می‌شد و از نظر مضمون نیز نوحه‌ها شبیه بودند. اما در دوره‌ی قاجار، یغمای جندقی (1196 - 1276 ق) روش تازه‌ای در نوحه‌سرایی ابداع کرد. او با ایجاد اصلاحاتی در الفاظ و ترکیبات و نیز مضامین نوحه‌ها و با سرودن اشعاری که برای آهنگی ضربی ساخته شده بودند، گونه‌ی تازه‌ای از نوحه را بنیان گذاشت که اغلب در قالب مستزاد سروده شده و از استحکام لفظی و معنایی برخوردار بود. از دیگر نوحه‌سرایان مشهور دوره‌ی قاجار، جودی خراسانی (؟ ـ 1302ق) را می‌توان نام برد. | ||