تعزیه نامه: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «تعزیه نامه، کلام منظومی است که هنگام اجرای نمایش سنتی ایرانی (تعزیه)، مورد اس...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
ویژگیهای زبانی: زبان تعزیه نامه، زبانی است روشن، | ویژگیهای زبانی: زبان تعزیه نامه، زبانی است روشن، | ||
==تا اینجا انجام شده== | |||
- فارسی و خارجی متداول جدید (آمار، فامیل) و یا گویشهای محلی (حسن و حسین و فاطمه براره) از گویش مازندرانی (شهیدی، همان، 539-544). | - فارسی و خارجی متداول جدید (آمار، فامیل) و یا گویشهای محلی (حسن و حسین و فاطمه براره) از گویش مازندرانی (شهیدی، همان، 539-544). | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
==از اینجا به بعد نیاز به ادیت داره== | |||
در تعزیه نامه ها درج شده است، مانند مدایح و مناقبی که حسن کاشی سروده است (همان، 506-510)؛ سوگنامه هایی که از سده ساده، صمیمی و دارای ویژگیهای نمایشی که بی هیچ تعقیدی، 5 و 6 ق/11 و 12م در ادب فارسی وارد شده است، مانند برخی برای همگان قابل فهم است. سادگی زبان در این آثار چند دلیل سروده های سنایی غزنوی و قوامی رازی (همان، 507)؛ عمده دارد، از جمله آنکه تعزیه نامه تنها برای خواندن، سروده مرثیه هایی که دارای بار احساسی بسیار است و شاعر با استفاده نمی شد؛ بلکه جنبه اجرایی و نمایشی آن، بیشتر مورد توجه بود؛ از کلمات عاطفی به بر انگیختن احساسات خواننده و یا شنونده از این رو سراینده مجبور به استفاده از زبانی بود که بتوان با آن، می پردازد، مانند مرثیه های محتشم کاشانی و صباحی بیدگلی ارتباطی نزدیک با مخاطب (مردم کوچه و بازار برقرار کرد. (شهیدی، هنوی، همانجاها؛ محجوب، 185؛ نیز نک: اقبال، 279۔ سادگی زبان، آن چنان صمیمیتی میان تعزیه سرا و مردم بر قرار می ساخت که در مواردی، عامه مردم برخی از ظرایف زبان ج - حماسه های منظوم مذهبی که در بحر متقارب سروده فارسی (مانند عبارات مصطلح و ضرب المثلها) را در پرتو شنیدن شده، و شرح دلاوریهای پیامبر (ص) و امام علی(ع) و حمزة تعزیه نامه ها و تماشای تعزیه فرا می گرفتند (کالمار، 93 سیدالشهدا ست. از جمله این آثار است: حمله حیدری باذل چلکوفسکی، «گفت و گو»، 83؛ ملک پور، 235 / 1 -236، به نقل از مشهدی و خاوران نامه ابن حسام خوسفی (شهیدی، همان، 510گوبینو ساتن، 245؛ برای اطلاعات بیشتر، نک: همایونی، تعزیه، 511: ملک پور، 213 | در تعزیه نامه ها درج شده است، مانند مدایح و مناقبی که حسن کاشی سروده است (همان، 506-510)؛ سوگنامه هایی که از سده ساده، صمیمی و دارای ویژگیهای نمایشی که بی هیچ تعقیدی، 5 و 6 ق/11 و 12م در ادب فارسی وارد شده است، مانند برخی برای همگان قابل فهم است. سادگی زبان در این آثار چند دلیل سروده های سنایی غزنوی و قوامی رازی (همان، 507)؛ عمده دارد، از جمله آنکه تعزیه نامه تنها برای خواندن، سروده مرثیه هایی که دارای بار احساسی بسیار است و شاعر با استفاده نمی شد؛ بلکه جنبه اجرایی و نمایشی آن، بیشتر مورد توجه بود؛ از کلمات عاطفی به بر انگیختن احساسات خواننده و یا شنونده از این رو سراینده مجبور به استفاده از زبانی بود که بتوان با آن، می پردازد، مانند مرثیه های محتشم کاشانی و صباحی بیدگلی ارتباطی نزدیک با مخاطب (مردم کوچه و بازار برقرار کرد. (شهیدی، هنوی، همانجاها؛ محجوب، 185؛ نیز نک: اقبال، 279۔ سادگی زبان، آن چنان صمیمیتی میان تعزیه سرا و مردم بر قرار می ساخت که در مواردی، عامه مردم برخی از ظرایف زبان ج - حماسه های منظوم مذهبی که در بحر متقارب سروده فارسی (مانند عبارات مصطلح و ضرب المثلها) را در پرتو شنیدن شده، و شرح دلاوریهای پیامبر (ص) و امام علی(ع) و حمزة تعزیه نامه ها و تماشای تعزیه فرا می گرفتند (کالمار، 93 سیدالشهدا ست. از جمله این آثار است: حمله حیدری باذل چلکوفسکی، «گفت و گو»، 83؛ ملک پور، 235 / 1 -236، به نقل از مشهدی و خاوران نامه ابن حسام خوسفی (شهیدی، همان، 510گوبینو ساتن، 245؛ برای اطلاعات بیشتر، نک: همایونی، تعزیه، 511: ملک پور، 213 | ||
/ | / | ||