شفاء الصدور فی شرح زیارت العاشور: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا ابوالفضل طهرانی | شفاء الصدور فی شرح زیارت العاشور کتابی است مفصل و مهم درباره‌ی شرح زیارت عاشورا که توسط میرزا ابوالفضل طهرانی نوشته شده و تقریظ آن را محمد حسن حسینی (شیرازی) و تحقیق آن را سید علی موحد ابطحی انجام داده است. | ||
{{جعبه اطلاعات کتاب | |||
| عنوان = شفاء الصدور فی شرح زیارت العاشور | |||
| عنوان اصلی = | |||
| برگرداننده = | |||
| ویراستار = | |||
| به کوشش = | |||
| تصویر = شفاء الصدور فی شرح زیارت العاشور.jpg | |||
| زیرنویس تصویر = | |||
| نویسنده = میرزا ابوالفضل طهرانی | |||
| تصویرگر = | |||
| طراح جلد = | |||
| زبان = | |||
| مجموعه = | |||
| موضوع = | |||
| سبک = | |||
| ناشر = محقق کتاب | |||
| ناشر فارسی = | |||
| محل انتشارات = قم | |||
| تاریخ نشر = 1370 | |||
| تاریخ نشر فارسی = | |||
| محل ناشر فارسی = | |||
| نوع رسانه = | |||
| صفحه = | |||
| قطع = وزیری | |||
| اندازه وزن = | |||
| شمارگان = | |||
| نوبت چاپ = سوم | |||
| تعداد جلد = 2 | |||
| شابک = | |||
| کتاب‌خانهٔ ملی ایران = | |||
| پس از = | |||
| پیش از = | |||
}} | |||
==درباره‌ی کتاب== | |||
مفصل‌ترین و مهم‌ترین کتاب در شرح زیارت عاشوراست و شامل نکته‌های علمی بسیار. زبان کتاب، فارسی و تاریخ نگارش آن 1309 قمری است. در تقریظ میرزای شیرازی بر این کتاب آمده است: «الحق کتابی است در نهایت خوبی و تمامیت و متانت و جامع بین مراتب تحقیق و تتبع و... در باب خود بی‌نظیر» (ص 20). | مفصل‌ترین و مهم‌ترین کتاب در شرح زیارت عاشوراست و شامل نکته‌های علمی بسیار. زبان کتاب، فارسی و تاریخ نگارش آن 1309 قمری است. در تقریظ میرزای شیرازی بر این کتاب آمده است: «الحق کتابی است در نهایت خوبی و تمامیت و متانت و جامع بین مراتب تحقیق و تتبع و... در باب خود بی‌نظیر» (ص 20). | ||
| خط ۱۴: | خط ۶۱: | ||
نویسنده در باب دوم، به تناسب، از مسائل متعددی سخن گفته است. از جمله شرح حالی از ابوسفیان، معاویه، یزید، ابن زیاد و ابن سعد به دست داده و از اختصاص لقب «امیرالمؤمنین» به علی | نویسنده در باب دوم، به تناسب، از مسائل متعددی سخن گفته است. از جمله شرح حالی از ابوسفیان، معاویه، یزید، ابن زیاد و ابن سعد به دست داده و از اختصاص لقب «امیرالمؤمنین» به علی (ع) و دربارهٔ کنیهٔ «ابوعبدالله» برای امام حسین و فواید تربت آن حضرت و عزاداری بر او و نام‌ها و لقب‌های امام زمان (عج) سخن گفته است. تفسیر صلوات، سرخی در آسمان و خورشیدگرفتگی پس از شهادت امام حسین و لزوم لعن بر عمر بن عبدالعزیز، از دیگر مباحث کتاب است. | ||
| خط ۲۵: | خط ۷۲: | ||
کتابشناسی تاریخی امام حسین علیه‌السلام، محمد اسفندیاری، ص 100-101. | کتابشناسی تاریخی امام حسین علیه‌السلام، محمد اسفندیاری، ص 100-101. | ||
[[رده:کتاب‌ها]] | [[رده:کتاب‌ها]] | ||
[[رده:کتاب‌ها در گروه تاریخ]] | |||
نسخهٔ ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۴:۲۴
شفاء الصدور فی شرح زیارت العاشور کتابی است مفصل و مهم درباره‌ی شرح زیارت عاشورا که توسط میرزا ابوالفضل طهرانی نوشته شده و تقریظ آن را محمد حسن حسینی (شیرازی) و تحقیق آن را سید علی موحد ابطحی انجام داده است.
| شفاء الصدور فی شرح زیارت العاشور
| |
|---|---|
 | |
| نویسنده | میرزا ابوالفضل طهرانی |
| ناشر | محقق کتاب |
| محل نشر | قم |
| تاریخ نشر | 1370 |
| چاپ | سوم |
| قطع | وزیری |
| تعداد جلد | 2 |
درباره‌ی کتاب
مفصل‌ترین و مهم‌ترین کتاب در شرح زیارت عاشوراست و شامل نکته‌های علمی بسیار. زبان کتاب، فارسی و تاریخ نگارش آن 1309 قمری است. در تقریظ میرزای شیرازی بر این کتاب آمده است: «الحق کتابی است در نهایت خوبی و تمامیت و متانت و جامع بین مراتب تحقیق و تتبع و... در باب خود بی‌نظیر» (ص 20).
مطالب کتاب در دو باب و یک خاتمه تنظیم شده است. در باب اول، نخست از سند زیارت عاشورا و متن آن سخن رفته و در ادامه، در ضمن دو مقصد و یک خاتمه، به شرح حال راویان زیارت عاشورا، نقد گفتاری از علامه مجلسی و وجوه کیفیت خواندن زیارت عاشورا پرداخته شده است. خاتمهٔ این باب در ضمن دوازده فایده، از جمله، شامل این مسائل است: بیرون بودن دعای صفوان از زیارت عاشورا، جواز خواندن زیارت عاشورا در شب، طریق احتیاط در خواندن زیارت عاشورا و لزوم خواندن زیارت عاشورا در یک مجلس.
باب دوم کتاب، ترجمه و شرح زیارت عاشوراست و در آن، عبارت به عبارت و گاه کلمه به کلمهٔ این زیارت شرح شده است. در پایان این باب یک فصل آمده که شامل چهار مطلب و در شرح دنبالهٔ زیارت مزبور است: شرح دعای لعن، شرح دعای سلام، شرح دعای بعد از لعن و سلام، شرح دعای سجده.
خاتمهٔ کتاب در شرح دعای صفوان (مشهور به علقمه) است، و چون این دعا جزء زیارت عاشورا نیست، در شرح آن به تفصیل زیارت عاشورا سخن نرفته و تنها عبارت‌های مشکل شرح شده است.
نویسنده در باب دوم، به تناسب، از مسائل متعددی سخن گفته است. از جمله شرح حالی از ابوسفیان، معاویه، یزید، ابن زیاد و ابن سعد به دست داده و از اختصاص لقب «امیرالمؤمنین» به علی (ع) و دربارهٔ کنیهٔ «ابوعبدالله» برای امام حسین و فواید تربت آن حضرت و عزاداری بر او و نام‌ها و لقب‌های امام زمان (عج) سخن گفته است. تفسیر صلوات، سرخی در آسمان و خورشیدگرفتگی پس از شهادت امام حسین و لزوم لعن بر عمر بن عبدالعزیز، از دیگر مباحث کتاب است.
محقق کتاب، در پایان بحثی گشوده است با عنوان «کتابنامهٔ زیارت عاشورا»، و در آن 31 کتاب مخطوط و چهارده کتاب مطبوع را شناسانده است.
منابع
کتابشناسی تاریخی امام حسین علیه‌السلام، محمد اسفندیاری، ص 100-101.