موذن خراسانی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «نام: شیخ محمد علی تخلص: مؤذن خراسانی تاریخ ولادت: نامشخص تاریخ وفات: 1256 ه.ق آثا...» ایجاد کرد)
 
جز (Admin صفحهٔ مؤذن خراسانی را به موذن خراسانی منتقل کرد)
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۱۸ ژوئن ۲۰۱۶، ساعت ۱۳:۳۸

نام: شیخ محمد علی تخلص: مؤذن خراسانی تاریخ ولادت: نامشخص تاریخ وفات: 1256 ه.ق آثار: دیوان اشعار

از گویندگان قرن یازدهم هجری و اسمش شیخ محمدعلی است. عارفی بزرگ و فاضلی بی‌همتا از سلسلۀ جلیلۀ کبرویه است. با شاه عباس صفوی معاصر بوده و رسالۀ تحفـﮥ‌العباسیه را به نام وی تصنیف کرده است. در مدح و منقبت ائمه اطهار تصانیف و مدایح بسیار دارد. مؤذن خراسانی قصایدی در نعت و ستایش حضرت محمد (ص)، حضرت علی (ع)، و چهارده معصوم (ع) سروده است. در سراسر دیوانش مناجات نامه‌هایی مشاهده می‌شود. شاعر در چهار مناجات‌ نامه مطالبی از احوالات چهارده معصوم (ع) ذکر می‌کند که چند بیت از آن به امام حسین (ع) اختصاص دارد. در یکی از مناجات نامه‌‌ها، شاعر گریزی به حوادث عاشورا می‌زند و به ذکر مصیبت شهدای کربلا از جمله، شهادت حضرت علی‌اکبر (ع) وحضرت سیدالشهدا (ع) می‌پردازد. و اشاره‌ای به مصایب حرم رسول الله، از جمله به اسیری رفتن زنان وستم‌های وارده بر آنان دارد. وی غم و اندوه حاصل از حادثۀ کربلا را، نه تنها جهانی، بلکه ماورایی می‌داند و فرشتگان را غمگین و مضطر توصیف می‌کند. افزون بر این مناجات‌نامه‌‌ها، دو مرثیه در دیوان وی در رثای حضرت سیدالشهدا (ع) مشاهده می‌شود. زبان شاعر در این مراثی، روان، جذّاب، ساده و ملموس است و کلامش شیرین و عواطفش آشکار. نگاه او به حادثۀ عاشورا احساسی وعاطفی است. وی سعی می‌کند در بیان مرثیه از واژه‌هایی مدد بجوید که اوج عواطف درونیش را آشکار کند. از جمله: «آه»، «وای»، «داد» و … از دیگر ویژگی‌های ممتاز این شاعر،‌ قدرت تصویرپردازی وی است. که به خوبی توانسته از پس این مهم بر‌آید. کتاب شناسی: دیوان شیخ محمد علی سبزواری خراسانی، زیر نظر علیرضا رحمانی، تهران: آهنگ قلم. 1390.