ام وهب: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (Admin صفحهٔ امّ وهب را به ام وهب منتقل کرد)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
وى دختر«عبد»و همسر عبد الله بن عمیر کلبى از طایفۀ«بنى علیم»بود.چون شوهرش تصمیم گرفت از کوفه به یارى حسین«ع»بیرون آید،امّ وهب نیز اصرار کرد تا او را هم با خود ببرد.شبانه به یاران حسین«ع»در کربلا پیوستند.روز عاشورا وقتى شوهرش عبد الله بن عمیر به میدان رفت،او نیز چوبى به دست گرفت و به میدان شتافت ولى امام حسین«ع»مانع او شد و فرمود:بر زنان جهاد نیست.امّا پس از شهادت شوهرش به بالین او رفت و صورت او را پاک مى‌کرد که شمر،غلامى را سراغ او فرستاد.آن غلام،با گرزى بر سر آن زن کوبید و او را شهید کرد. <ref>همان،ص 482؛انصار الحسین،ص 61 به نقل از تاریخ طبرى.</ref>
وى دختر [[عبد]] و همسر [[عبد الله بن عمیر کلبى]] از طایفۀ [[بنى علیم]] بود. چون شوهرش تصمیم گرفت از [[کوفه]] به یارى حسین (ع) بیرون آید، امّ وهب نیز اصرار کرد تا او را هم با خود ببرد. شبانه به یاران حسین (ع) در کربلا پیوستند. روز عاشورا وقتى شوهرش عبد الله بن عمیر به میدان رفت، او نیز چوبى به دست گرفت و به میدان شتافت ولى امام حسین (ع) مانع او شد و فرمود:  


بر زنان جهاد نیست. امّا پس از شهادت شوهرش به بالین او رفت و صورت او را پاک مى‌کرد که [[شمر]]، غلامى را سراغ او فرستاد. آن غلام، با گرزى بر سر آن زن کوبید و او را شهید کرد.<ref>''همان،ص 482؛انصار الحسین،ص 61 به نقل از تاریخ طبرى.''</ref>




جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 60.
==منابع==
* ''جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 60.''
 
==پی نوشت==

نسخهٔ ‏۲۹ مهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۰:۵۴

وى دختر عبد و همسر عبد الله بن عمیر کلبى از طایفۀ بنى علیم بود. چون شوهرش تصمیم گرفت از کوفه به یارى حسین (ع) بیرون آید، امّ وهب نیز اصرار کرد تا او را هم با خود ببرد. شبانه به یاران حسین (ع) در کربلا پیوستند. روز عاشورا وقتى شوهرش عبد الله بن عمیر به میدان رفت، او نیز چوبى به دست گرفت و به میدان شتافت ولى امام حسین (ع) مانع او شد و فرمود:

بر زنان جهاد نیست. امّا پس از شهادت شوهرش به بالین او رفت و صورت او را پاک مى‌کرد که شمر، غلامى را سراغ او فرستاد. آن غلام، با گرزى بر سر آن زن کوبید و او را شهید کرد.[۱]


منابع

  • جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 60.

پی نوشت

  1. همان،ص 482؛انصار الحسین،ص 61 به نقل از تاریخ طبرى.