پیراهن کهنه: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
از قساوت‌‌هاى دشمنان در [[کربلا]]، عریان نهادن جسم حسین (ع) بر روى خاک بود. امام، براى پیشگیرى از این ظلم، روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت، کنار خیمه‌ها آمد و از خواهرش [[ | == حکایت لباس سیدالشهدا(ع) == | ||
از قساوت‌‌هاى دشمنان در [[کربلا]]، عریان نهادن جسم [[حسین بن على (ع)|حسین(ع)]] بر روى خاک بود. امام، براى پیشگیرى از این ظلم، روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت، کنار خیمه‌ها آمد و از خواهرش [[زینب (ع)|زینب]]، جامه و شلوارى کهنه طلبید و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشید تا کسى پس از شهادتش در آن جامه‌ها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عریان نسازد، فرمود: | |||
«ائتونى ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابى لئلاّ اجرّد منه بعد قتلى...» <ref>''بحار الأنوار''، ج 45، ص 54.</ref> امّا «ابجر(ابحر)بن کعب» جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او در آورد و حسین را عریان در کربلا نهاد. از آن پس دست‌هایش خشک شد، مثل دو تکه چوب. <ref> | «ائتونى ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابى لئلاّ اجرّد منه بعد قتلى...» <ref>''بحار الأنوار''، ج 45، ص 54.</ref> امّا «ابجر(ابحر)بن کعب» جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او در آورد و حسین را عریان در کربلا نهاد. از آن پس دست‌هایش خشک شد، مثل دو تکه چوب. <ref>اثبات الهداة، ج ۵، ص ۲۰۱، عوالم (امام حسین)، ص ۲۹۷.</ref> و به نقلى شلوارى را که در آورد، در نتیجه از دو پا فلج و زمین‌گیر شد. <ref>بحار الأنوار، ح ۴۵، ص ۵۷.</ref> | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش | که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش }} | {{ب| لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش | که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش }} | ||
| خط ۹: | خط ۱۰: | ||
در برخى نقلها تغییر «عتیق» آمده، یا «ثوب خلق»، که همان «لباس کهنه» است. | در برخى نقلها تغییر «عتیق» آمده، یا «ثوب خلق»، که همان «لباس کهنه» است. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج | جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج ۱، ص ۸۷-۸۸. | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده:اشیا و فرهنگ مادی]] | [[رده:اشیا و فرهنگ مادی]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۳۱ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۰۲
حکایت لباس سیدالشهدا(ع)
از قساوت‌‌هاى دشمنان در کربلا، عریان نهادن جسم حسین(ع) بر روى خاک بود. امام، براى پیشگیرى از این ظلم، روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت، کنار خیمه‌ها آمد و از خواهرش زینب، جامه و شلوارى کهنه طلبید و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشید تا کسى پس از شهادتش در آن جامه‌ها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عریان نسازد، فرمود:
«ائتونى ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابى لئلاّ اجرّد منه بعد قتلى...» [۱] امّا «ابجر(ابحر)بن کعب» جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او در آورد و حسین را عریان در کربلا نهاد. از آن پس دست‌هایش خشک شد، مثل دو تکه چوب. [۲] و به نقلى شلوارى را که در آورد، در نتیجه از دو پا فلج و زمین‌گیر شد. [۳]
| لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش | که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش | |
| لباس کهنه چه حاجت که زیر سمّ ستور | تنى نماند که پوشند جامه یا کفنش [۴] |
در برخى نقلها تغییر «عتیق» آمده، یا «ثوب خلق»، که همان «لباس کهنه» است.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج ۱، ص ۸۷-۸۸.