گلوى بریده: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ب| حلقى که بود بوسه‌گه مصطفى مدام | آزرده‌اش ز خنجر فولاد کرده‌اى <ref>محتشم...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{ب| حلقى که بود بوسه‌گه مصطفى مدام | آزرده‌اش ز خنجر فولاد کرده‌اى <ref>محتشم کاشانى.</ref> }}
پس از [[شهادت]] [[امام حسین(ع)]] سر مطهرش را از پیکر جدا و '''گلوی ایشان را بریدند'''.


پس از شهادت امام حسین«ع»،سر مطهرش را از پیکر جدا کردند.تیغ بر حلقومى نهادند که بوسه‌گاه رسول خدا«ص»بود.از این رو،لقب«ذبیح»بر آن حضرت داده‌اند و همچنین تعبیر«مجزور الرأس»از زبان زینب کبرى نقل شده است.در برخى مقتلها آمده است که حضرت زینب،هنگام وداع جسد برادرش،پیکر او را در آغوش گرفت،لب بر حلقوم بریدۀ سید الشهدا«ع»نهاد و بوسید و با آن بدن خونین وداع کرد. <ref>معالى السبطین،ج 2،ص 55.</ref>
== وداع با پیکر بی سر ==
در [[کربلا]] تیغ بر حلقومى نهادند که بوسه‌گاه رسول خدا(ص) بود.  


{| آن سو نگران،نگاه پیغمبر بود | خورشید،رسول آه پیغمبر بود }}
<br />
{|
|حلقى که بود بوسه‌گه مصطفى مدام
|
|آزرده‌اش ز خنجر فولاد کرده‌اى <ref>محتشم کاشانى.</ref>
|}
از این رو، لقب«ذبیح»بر آن حضرت داده‌اند و همچنین تعبیر «مجزور الرأس» از زبان [[زینب (ع)|زینب کبرى]] نقل شده است. در برخى مقتلها آمده‌است که حضرت زینب، هنگام وداع جسد برادرش،پیکر او را در آغوش گرفت، لب بر حلقوم بریدۀ [[سید الشهدا (ع)|سید الشهدا(ع)]] نهاد و بوسید و با آن بدن خونین وداع کرد. <ref>معالى السبطین،ج ۲،ص ۵۵.</ref>


{| اى تیغ پلید،مى‌شکستى اى کاش | آن حنجره،بوسه‌گاه پیغمبر بود <ref>ساعد باقرى.</ref> }}
<br />
{|
|آن سو نگران،نگاه پیغمبر بود
|
|خورشید،رسول آه پیغمبر بود
|-
|اى تیغ پلید،مى‌شکستى اى کاش  
|
|آن حنجره،بوسه‌گاه پیغمبر بود <ref>ساعد باقرى.</ref>
|}


== منبع ==


* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۸۵.]


 
== پی‌نوشت ==
 
<references />
 
[[رده:مفاهیم]]
 
[[رده:مفاهیم اسلامی]]
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 385.
[[رده:شهیدان عاشورا]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۲۹

پس از شهادت امام حسین(ع) سر مطهرش را از پیکر جدا و گلوی ایشان را بریدند.

وداع با پیکر بی سر[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در کربلا تیغ بر حلقومى نهادند که بوسه‌گاه رسول خدا(ص) بود.


حلقى که بود بوسه‌گه مصطفى مدام آزرده‌اش ز خنجر فولاد کرده‌اى [۱]

از این رو، لقب«ذبیح»بر آن حضرت داده‌اند و همچنین تعبیر «مجزور الرأس» از زبان زینب کبرى نقل شده است. در برخى مقتلها آمده‌است که حضرت زینب، هنگام وداع جسد برادرش،پیکر او را در آغوش گرفت، لب بر حلقوم بریدۀ سید الشهدا(ع) نهاد و بوسید و با آن بدن خونین وداع کرد. [۲]


آن سو نگران،نگاه پیغمبر بود خورشید،رسول آه پیغمبر بود
اى تیغ پلید،مى‌شکستى اى کاش آن حنجره،بوسه‌گاه پیغمبر بود [۳]

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. محتشم کاشانى.
  2. معالى السبطین،ج ۲،ص ۵۵.
  3. ساعد باقرى.